1425 سال از آغاز اسلام گذشت . براستی آیا این مدت زمان برای تجلی یافتن راههای رشد در جوامع اسلامی کافی نیست ؟ در شرایط امروز ایران این پرسش نیز مطرح است که آیا فرصت 25 ساله انقلاب اسلامی که بر پایه اصول وشئونات اسلامی بنا شد برای رشد مادی و معنوی جامعه و مردم ایران کافی نیست . آنهم ملتی که قبل از اسلام هزاران سال تاریخ وتمدن داشته است. در این 25 سال کشور اهورایی ما حداقل 200 سال از فرهنگ و تمدن جهانی عقب ماند. البته از سوئی دیگر فرصتی غنی برای مردم و روشنفکران دینی و خود حضرات آیت الله ها فراهم آورد تا تئوری های اسلامی و عملکرد آن را در حوزه حکومت و سیاست تجربه نمایند.
به حق الیقین ما ایرانیان برای همیشه دریافتیم که ماحصل حضور اسلام در عرصه سیاسی همچون کشیدن خط بروی آب است. کاری به دوران صدر اسلام ندارم به این دلیل که آن مکان وزمان را نه دیده ام ونه تجربه کرده ام و نه می توانم به مکتوبات آن سرزمین عربی که با سوادانش فقط به تعداد انگشتان دست بوده اند اعتماد نمایم. چه اینکه در همین دنیای مدرن و امروزی خودمان که بیشتر مردم با سوادند وماهوارههای دیداری و شنیداری و روزنامه و اینترنت وجود دارد دروغ و تقلب غوغا میکند و سرملتهای ثروتمندی مثل ملت ایران کلاه می رود چه رسد به صدر اسلام که مکتوبات بر پوست آهو نوشته میشد و بعد هم در دست افراد خاص و معدود قرار می گرفت. باری عزیزان من بعنوان یک مسلمان زاده ایرانی نتوانستم از اسلا م راههای عملی مناسب را برای رشد وشکوفایی خویش و جامعه در عرصه های مادی و معنوی بیابم.
در حقیقت اسلام یک مفهوم و به اعتباری یک برداشت از صدها و هزاران برداشت بشر از هستی -خدا و انسان است. من از اسلام در اینجا صرفا سینه زنی و تازينامه خوانی و نوحه سرایی و یکسره مباحث گفتاری دیده ام که همه آنها را امروز عقل بشر براحتی پاسخ داده وحلاجی میکند. بسیاری از عمیق ترین پیام های اسلام در عرفان اصیل ایرانی در قبل از اسلام وجود داشته است. اگر مکاتب و نحله های گوناگون را مطالعه کنیم در می یابیم که اسلام فقط می تواند برای همان جزیره ا لعرب و مردمان 1425 سال پیش به کار آ ید.
در تمامی کتب مذهبی و دینی اسلام فقط توصیه و پیام مشاهده می کنیم اما هیچ نکته عملی برای رشد روح و روان انسان پیدا نمی کنیم بعنوان مثال همین یک ماه روزه گرفتن در سال را عنوان می کنم که همه یک میلیاردوسیصد میلیون مسلمان موجود موظف هستند 30 روز از سال را روزه بگیرند این پرسش مطرح است که آیا همه این مسلمانان در طی سال یک نوع تغذیه کرده اند تا یک نوع روزه بگیرند در حالیکه وقتی در مکتب تانترا یوگاو طب آیورویک نگاه می کنیم در می یابیم که رهروان را برای روزه های طولانی وبیشتر از سه روز منع می کند وهشدار میدهد که روزه های مداوم و بیشتر از سه روز موجب بهم خوردگی نظم روان وروح وجسم میشود از قضا در یک تحقیق میدانی دریافتم که اغلب مسلمانان هم وطنم که تمام 30 روز را روزه می گیرند غالبا عصبی و بی حوصله و بیمار جسمی هستند.
من به عنوان یک ایرانی که به تحری حقیقت و جستجو معتقدم نمی توانم به مطالب گنجانده شده در تازينامه و مفاتیح الجنان وحلیةالمتقین و اصول کافی و.... به عنوان منابعی برای سلوک عملی و روحی نگاه کنم. تعالیم اسلامی در حد همان صحبت و سخنرانی است و به مانند کف روی آب عمل می کند و فاقد یک عمق تإثیر گذار و ثمر بخش است. روایت ها ی اسلامی یا از گذشته می گویند و یا از آینده. خطرناک ترین آنها اشاره به ظهور امام زمان است. بگذریم که دیگر ادیان نیز چنین داعیه ای دارند. اما این خود یکی از انحرافی ترین مفاهیمی است که انسانها را از زندگی در زمان حال باز می دارد . در عمق اندیشه های اصیل عرفان ایرانی زندگی در لحظه حال توصیه شده است. زندگی برای زندگی در اینجا و اکنون نه برای دیروز و نه برای فردا. انسان وقتی ذهنا در گذشته یا آینده سیر می کند از خود و خویشتن غافل می شود ذهن به بازی گرفته می شود و خویشتن اهورایی گم شده و نمی تواند آن دریچه فراخنای روح را بگشاید تا مستقیم متصل به خالق یکتا گردد. حالی که صوفیان در مراقبه در می یابند و سر شار از آگاهی و عشق می شوند.
باری عمل درست محصول فکر واندیشه درست است. وقتی تمامی این 1425 سال تاریخ اسلام را مینگریم در می یابیم که تمامی کشورهای اسلامی درعقب ماندگی ها ی روحی و معنوی بسر می برند. در هر کشوری که پذیرای اسلام گردید آداب و رسومی بنا شد که گاه با فرهنگ و تمدن آن کشور که بر اساس اقلیم آن دیار شکل گرفته بود متضاد بود و از قضا موجب اسارت انسانها گردید. به تمام تضادی که در روان پریشان ایرانی هست نگاه کنید یک تضاد تاریخی عجیب در روح ایرانی نفوذ کرده است و همین تضاد در ناخوداگاه ما ایرانیان موجب شکست و از هم پاشیدگی این سرزمین گردید. تضاد بین نیازها و خواسته های منطقی روح و جسم ایرانی و عقاید ی که اسلام به آنها عرضه کرد.
شما تصور کنید ملت ژاپن همگی اسلام بیاورند تصوری که من از این فکر دارم بسیار وحشتناک است. حال آنکه ذن و بودیسم ساختار زندگی مدرن آنها را تشکیل داده و موجب گردیده است که ژاپنی ها برای امروز و زمان حال زندگی کنند. به هند وچین ودیگر کشورهای آسیایی که با ذن وبودا و تائو و... زندگی میکنند بنگرید چین وهند با جمعیت بالای یک میلیارد از اقتصاد و فرهنگی مناسب بهره برده اند حال نظری بیفکنید به ایران خودمان. براستی فجایع و ستمکاری موجود که در جامعه بلا زده ما رشد صعودی داشته ماحصل کدام تفکر واندیشه است؟ نگوییم که : اسلام به ذات خود ندارد عیبی, هر عیب که هست از مسلمانی ماست. این شعر یا شعار را می توان برای دیگر ادیان و مذاهب هم بکار برد و بجای اسلام مثلا بگوییم یهودیت و مسیحیت و تائوئیسم و بودایسم و... در حقیقت اگر بخواهیم تعداد مسلمانان واقعی را شمارش کنیم بیش از یک تن مسلمان نمی یابیم و آن خود حضرت محمد است او بود که به تنهایی خویشتن را در غار حرا کشف کرد و به شناخت خود و خدا رسید. باید دانست که شناخت حقیقت امری ذاتی است ونه عرضی. حقیقت را نمی توان آموزش داد ویا نمی توان به صورت میراث از نسلی به نسلی و یا از پدر به پسر انتقال داد. ازسویی دیگر این پرسش هست که در عصر محمد آیا دیگر نقاط کره زمین عقب مانده و فاقد رهبران روحی و باطنی بودند؟ ایران را نام می برم که هم جوار عربستان بوده و از تمدن ? فرهنگ و آئینی روشن بهره می برد چین و هند را نام می برم که دارای اندیشه های فلسفی و عرفانی کهن بوده اند در اینجا می خواهم پرسش ها یی را مطرح نمایم شاید از ورای این پرسش ها حقایقی برای جستجو گران روشن گردد.
به حدیث کساء اشاره می کنم که در کتب دعای شیعی نقل شده است. در این دعا از زبان خدا وند درباره محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین چنین آمده :
...ای ملائکه من وای ساکنان آسمانها من خلق نکردم آسمان بنا شده را و نه زمین کشیده شده را و نه ماه روشنی دهنده را و نه آفتاب درخشنده را و نه فلک را که دور میزند و نه دریاییرا که جاریست و نه کشتی را که سیر میکند مگر جهت دوستی این پنج تن که در زیر عبا آ سوده اند... (منظورمحمد فاطمه حسن حسین هستند).
بله یعنی تمامی کائنات و آنچه هست و نیست برای دوستی این پنج تن خلق شده است. پرسش این است که آیا واقعاً خدا چنین کلامی را گفته؟ چه کسی آن را نوشته؟ چه کسی روایت کرده و خلاصه کلی پرسش های دیگر. اما روایت دیگری هم هست که از زبان خداوند میگوید من روحی بودم می خواستم شناخته شوم خلق کردم تا تجلی یابم. بی تردید نگارنده حدیث کساء بیت معروف حافظ را نخوانده است که می گوید :
((طفیل هستی عشق اند آدمی و پری ارادتی بنما تا سعادتی ببری )) این بیت حافظ بسیار شفاف اشاره دارد به اینکه خدا هستی را به خاطر عشق آفرید آدمی و دیگر موجودات همگی بخاطر عشق خلق شده اند محمد و آل او نیز از نسل آدم بودند و آنان نیز طفیل هستی عشق اند بنابر این آنچه که نویسنده حدیث کساء بدان اشاره می کند یک تقلب بزرگ است. بسیار غیر معقول و غیر منطقی است که خداوند این کائنات بی همتا را برای دوستی پنج نفری خلق کند که 2 یا 3 تن از آنها برای گسترش دین خدا آ دم کشی نمایند.
پرسش این جاست که آیا خدا هم خود زنی میکند؟ آیا خدا بندگانی را که آفریده بخاطر بی دینی می کشد؟ آنهم بدست دیگر انسانها؟ آیااین بی عدالتی خدادر حق بندگانش نیست همان خدایی که میگوید از روح خودم در کالبد تک تک انسا نها دمیده ام بی تردید خداوند را نمیتوان اندازه گرفت و نمیتوان قدرت بی نهایت او را وزن کرد او جرم مشخص و معینی ندارد. من گاه وقتی به کشفیاتی که توسط همین دانشمندان بی دین و از خدا بی خبر غربی درباره فضا- عمر ستارگان - کهکشانها و سیاه چاله ها نگاه میکنیم پشتم به لرزه میفتد و قلبم از گستردگی این قدرت نامحدود به خروش می آید و گریان از خالق بی منتها میپرسم که تو کیستی؟ من کیستم؟ بودا - زرتشت - مسیح و حلاج کیست؟ براستی این همه آیت اللًٌه که در لغت به معنی نشانه خداوند و این همه حجت الاسلام که یعنی دلیل اسلام صف به صف ریش در ریش در مجالس گوناگون دولتی و غیر دولتی اعم از سیاسی- فرهنگی- اقتصادی - اجتماعی - هنری - حقوقی و قضایی از کدام خدا سخن به میان می آورند و از کدام آیت و حجت خبر می دهند و دفاع میکنند.
همین خدا در تازينامه به محمد پیامبرش میگوید:
((ای محمد بیش از این خودت را در رنج و عذاب قرار نده تو نمی توانی کسی را هدایت کنی هدایت فقط خاص من است تو فقط پیام را ابلاغ کن)).
و در این جا می بینیم که همین پیامبر اسلام هم حدود دارد و مسـولیتش خط کشی شده است پس چه گونه این خدای نادیدنی و بی پایان همه این کائنات را برای دوستی او وخانواده اش خلق می کند؟ من به این سخنان و روایات و احادیث میگویم خیالات و توهمات سازمان یافته. افکاری که فقط برای سر کیسه کردن خلق خدا بکار گرفته شده است. حتما می دانید که سازمان جاسوسی انگلیس با سابقه 700 ساله خود بی تردیددر بسیاری از ادیان و عقاید و آداب و رسوم ملت ها ی ثروتمند دنیا نفوذ کرده است و با روانشناسی خاص هر ملتی آن ملت را اسیر توهماتی ساخته است تا بتواند آنان را سر کیسه کند و متأسفانه این "حدیت تلخ" دامن ملت ما را گرفته و طی این 700 سال که نیمی از عمر اسلام نیز بشمار می آید بسیار پر نصیب از این توهمات و خیالات سازمان یافته بوده ایم.
باری هم وطنان مهربان و عزیز همین توهمات و خیالات سازمان یافته است که باعث گردیده ملت ما شکوه و جلال کشور خود را از یاد ببرد و از همه مهمتر شکوه و عظمت انسان بودن را از یاد ببرد و در این میان احساس حقارت احساس گناه و از سویی دیگر سگ درگاه بودن کند و قلاده بگردن به سراغ ائمه برود فارغ از اینکه خالقشان کس دیگری است و فارغ از اینکه برای حل مسائل و مشکلاتشان باید آموزش ببینند که چگونه در عرصه زندگی پیش رفته و موانع را کنار بزنند. همواره از این امام به آن امام زاده و از این کتاب دعا به آن کتاب دعا سرک می کشند. کاری که حاصلش اغلب افسردگی و بیماری جسمی و روحی و عقب ماند گی های گوناگون مادی و معنوی بوده است. بله این است حکایت دینداری در این نقطه از کره زمین و این است حکایت امتی که اسلام را برترین دین می پندارد امتی که هنوز در عمل نتوانسته است خدا را به یگانگی و یکتایی بشناسد همان اصلی که تمام ادیان بیش از هر چیز به آن تکیه دارند و آن اینست که خودت را بشناس و فقط او را ستایش کن واز غیر خدا نترس.
امروز اگر می خواهیم خدا وند را بشناسیم باید دست از دین و دینداری و مراسم دینی و شئونات دینی برداریم. چرا که خود دین مانع بین انسان و خدا شده است. کتاب مقدس را کنار بگذاریم و سراغ کتاب درونمان برویم که سرشار از پیام هایی بی نظیر است به کشف خود بپردازیم نه به کشف امام و امام زاده ها و نه کشف امام زمان. با رسیدن به چنین وضعی می توان امید داشت که ایرانیان بدون تکیه بر خدایان بیرونی که همه توهم و خیال هستند می توانند بر نظام ملاها پیروز شده و راه روشنایی را به سرعت طی کرده و با جهان مدرن امروز برابری کنند بدون تکیه بر پیامبران امامان- احادیث و روایت ها. به امید آن روز.
نویسنده: شهریار شادان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر