بعد نوبت بنی قریظه فرا رسید، مدت کوتاهی بعد از اینکه جنگ خندق به پایان رسید، محمد ادعا کرد که جبرئیل فرشته او
را ملاقات کرده است و در ملاقات "به او گفته است که باید شمشیرش را از
غلاف در آورد و به سمت قبیله فتنه جوی بنی قریظه ره سپارد و با آنها قتال
کند. جبرئیل همچنین اشاره کرد که خود او به همراه صفوفی چند از فرشتگان
دیگر جلوتر به سمت آنها خواهند رفت تا استحکامات آنها را (قلعه و حصارشان
را) بلرزانند و بر قلوبشان ترس و بیم بیافکنند." صحیح بخاری جلد 5 کتاب 59 شماره 443
البته
معلوم نیست که جبرئیل فرشته چرا برای نابود کردن یهودیان در صورتی که
"صفوفی از فرشتگان" که میتوانستند استحکامات و حصار های آنها را بلرزانند
را داشت، به کمک مسلمانان نیز نیازمند بود. با این وجود "پیامر الله موذن
را فراخواند و از او خواست که علیه بنی قریظه اعلام جنگ کند.".
محمد سپاهی متشکل از سه هزار پیاده نظام و سی سواره نظام از انصار و مهاجرین را رهسپار محل سکونت بنی قریظه کرد.
بنی
قریظه به این دلیل مورد حمله قرار میگرفت که در حمله قریش به مدینه از
مسلمانان دفاع نکرده بود. علی قسم خورد که هرگز باز نخواهد ایستاد مگر
اینکه قلعه آنها را تصرف کند و یا اینکه کشته شود. محاصره محل سکونت بنی
قریظه 25 روز طول کشید. سر انجام بنی قریظه بدون هیچ شرطی تسلیم شدند.
محمد دستور داد که مردان را درحالی که زنان و کودکان در جای دیگری زندانی
شده بودند، دست ببندند. پس از آن قبیله اوس به شفاعت از بنی قریظه
برخاستند و از پیامبر استدعا کردند که با آنها با ملایمت رفتار کند. محمد
پیشنهاد کرد که سعد بن معاذ، یک هم پیمان پیشین، حکم این ماجرا بشود و در
مورد سرنوشت آنها حکمی صادر کند، و آنها موافقت کردند.
سعد
که در ماجرای جنگ خندق جراحات سنگینی برداشته بود، حکم کرد که "تمام
اشخاص مذکر سالم که به این قبیله تعلق داشتند باید کشته شوند، زنان و
کودکان باید اسیر شوند و اموال آنها باید بین رزمندگان مسلمان تقسیم شود. صحیح بخاری جلد 4 کتاب 52 شماره 280
اینجا
این سوال پیش می آید که چرا محمد که ادعا میکرد پیامبر الله است، و با
او در ارتباط است، باید به قضاوت یک انسان نیازمند باشد، اما به هر روی
این قضاوت بسیار بیدادگرانه قضاوتی بود که اورا خوشنود کرد و او این قضاوت
را قبول کرد و گفت "سعد بر اساس قانون الله حکم کرد".
المبارکپوری
اضافه میکند "در واقع یهودیان به دلیل خیانت پلیدی که علیه اسلام کرده
بودند و انبار مهماتشان که شامل یک هزار و پانصد شمشیر، دو هزار نیزه،
سیصد زره و پانصد سپر، که تمامی آنها به دست مسلمانان افتاد حقشان این بود
که اینگونه تنبیه شوند."
تاریخ
نویسان مسلمان در گفتن اینکه قربانیان محمد خائن و موذی و شرور بودند و
یا فتنه گر بودند و به دشمنان اسلام کمک کردند، برای توجیه یورشهای
پیامبر به آنها خیلی سرعت به خرج میدهند. اما پایه ای برای چنان مجازات
سنگین و یا نسل کشی کامل در مورد افرادی که بدین جرائم مجرم باشند وجود
ندارد.
چاه هایی در بازار مدینه کنده شد و یهودیانی بین ششصد تا نهصد نفر سر بریده شدند و درون آن چاه ها افکنده شدند.
حیی
بن اخطب، رئیس قبیله بنی نضیر و پدر صفیه، که در این محاصره دستگیر شده
بودند، در حالی که دستهایش با طنابی به گردنش بسته شده بود به نزد پیامبر
آورده شد، در یک مقاومت دلیرانه او محمد را و دینش را نپذیرفت و ترجیح
داد که گردن زده شود، تا اینکه با زور به آیین او در آید. او را فرمان
دادند تا بنشیند و گردنش را در یک لحظه زدند.
برای
جدا کردن مردان از پسر ها، جوان ها را بررسی میکردند، اگر موی زهاری
رویانده بودند، کافی بود که مرد به شمار آیند و گردن زده شوند.
عطیه القریظی روایت کرده است:
من بین اسرای بنی قریظه بودم. آنها (پیروان محمد) مارا آزمایش کردند، و هرکس که موی زهار در بدن آنها روییده بود کشته شد، و آنهایی که در بدنشان موی زهار نروییده بود کشته نشدند. من جزو آنانی بودم که موی زهار نداشتم.
اگر
کسی نمیتواند ببیند که این گونه ای نیست که یک پیامبر خدا باید رفتار
کند، او نمیتواند ادعا کند که به معنای انسانیت چنگ زده است و از آن باخبر
است. من باور دارم ظلم و خشونتی که در بلایی که پیامبر بر سر یهودیان
عربستان آورد وجود دارد خود گویای بسیاری از حقایق است و هر انسان منصفی
آنرا تایید خواهد کرد. این بسیار تصور نکردنی است که پیامبر خدا بتواند
بین 600 تا 900 نفر را بکشد و هزاران نفر دیگر را بدون ترحم و احساسی
تبعید کند.
مردی
که ما او را پیامبر میخوانیم، سرشار از تنفر بود. او به هیچ چیز بغیر از
کشتن فکر نمیکرد، هیچ چیز نیاورد جز مرگ، چیزی نیاموخت جز کینه. محمد
"رحمتی از خدا برای بشریت" نبود، او نفرین شیطان بر بشریت بود. او نه تنها
در زندگی خود تمام یهودیانی که دستش به آنها رسید را کشت و نابود کرد،
بلکه وقتی در معرض مرگ بود نیز به پیروانش دستور داد تا با نسل کشی
یهودیان که او خود بنیانگذار آن بود ادامه دهند.
پیامبر در بستر مرگ، سه دستور داد، که یکی از آنها اخراج تمامی مشرکین از شبهه جزیره عربستان بود.
عبدالله بن عمر روایت کرده است:
رسول الله گفت "شما (مسلمانان) آنقدر با یهودیان میجنگید که برخی از آنها پشت سنگها پنهان میشوند. سنگها (به آنها خیانت کرده) خواهند گفت 'ای عبدالله یک یهودی پشت من پنهان شده است، پس او را بکش' ".
این مرد یک اوباش بود نه یک پیامر خدا، او یک دزد، یک گانگستر و دزد سر گردنه بود، او خود را با ثروت قربانیانش ثروتمند میکرد.
انس بن مالک روایت کرده است:
مردم عادت داشتند که برخی از نخل های خود را بعنوان هدیه به پیامبر ببخشند، تا وقتی که فتح بنی قریظه و بنی نضیر روی داد، که بعد از آن او دیگر هدایای آنها را قبول نمیکرد و الطافشان را رد میکرد.
اگر شما هنوز معتقدید که محمد پیامبر خدا بوده است، به خود بیاندیشید، به اینکه بر سر انسانیت شما چه آمده است.
من
در مورد قتل عام بنی قریظه به جزئیات اشاره نخواهم کرد بدلیل اینکه یک
نوشتار با جزئیات فراوان و بسیار افشاگر وجود دارد که در لینک زیر
میتوانید آنرا بخوانید.
در ماجرای بنی قریظه واقعا چه اتفاقی افتاد؟
نوشتار
بالا ماجرای بنی قریظه را به کمال شرح میدهد و دلایل اینکه پیامبر سعد
بن معاذ را بعنوان حکم انتخاب کرد بیان میدارد. این نوشتار از آن
نوشتارهایی است که خواندن آن برای درک شخصیت واقعی محمد ضروری است و آنرا
باید حتماً به ترتیب خواند.
توسط علی سینا
ترجمه از آرش بیخدا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر