جابر گوید:
رسول خدا(ص) چون دچار غم و ناراحتی میشد و یا از جانب مشرکین به مشکلی بر میخورد دست مبارکش را می بست و فشار میداد و می گفت: تنگ شو، باز شو. سپس رو به قبله می ایستاد و دست خود را بلند میکرد و می گفت
«بسم الله الرحمن الرحیم، لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم. اللهم ایاک نعبد و ایاک نستعین. اللهم کف باس الذین کفروا. فانک اشد باسا و اشد تنکیلا»
«به نام خداوند بخشنده مهربان، هیچ توانی و نیرویی بر ترک و عمل نیست جز به خدای والا و بزرگ. بارالها، تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم. بارالها، قدرت و نیروی کافران را دفع فرما، که نیرو و قدرت تو از همه سخت تر است»
جابر گفت به خدا قسم دست مبارکش را باز نمی کرد مگر آنکه فرج می رسید.
(کتاب المجتنی لابن طاووس 2)
سنن النبی صفحه 341-342
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر