توضیحات:
گفتمان
زیر در ژانویه سال 2001 میان دکتر علی سینا و شاهزاده رضا پهلوی انجام
گرفته است. متن های آبی مربوط به دکتر علی سینا و متن های سبز مربوط به
شاهزاده رضا پهلوی هستند. متن های سیاه توضیحات دکتر علی سینا میباشند.
متن اصلی این مناظره به زبان انگلیسی بر روی تارنمای دکتر علی سینا قرار دارد:
http://www.faithfreedom.org/Iran/rpahlavi.htm
یکی
از دوستان من نامه ای سرگشاده را که در آن از آقای رضا پهلوی مدعی تخت
پادشاهی پرسش هایی کرده بود، در تالار گفتمان اینترنتی جبهه ملی منتشر
ساخت. من تصمیم گرفتم که آن نامه را برای آقای رضا پهلوی ارسال کنم و از وی
بخواهم که به این پرسشها پاسخ بدهد. آقای پهلوی نیز پاسخ نامه را فرستاد
اما به هیچ کدام از پرسشها پاسخی نداد. وی گفت که از لحن نامه زیاد خوشنود
نبوده است. بنابراین ایمیل زیر را برایش فرستادم و از او خواستم تا در بحث
های تالار گفتمان جبهه ملی به ما ملحق شود و به برخی پرسشهای ما پاسخ دهد.
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
من
براستی سپاسگزارم از اینکه شما زمانتان را صرف پاسخگویی به این ایمیل
میکنید. اما از آنجایی که شما میخواهید شاه ما باشید، به نگر من شایسته است
که در گفتمان های ما شرکت کرده و به برخی پرسشهای ما پاسخ دهید، من معتقدم
ما میتوانیم با گفتمان اختلافاتمان را حل کنیم. نامه ی سرگشاده دوست من به
شما نامه ای از سر عصبانیت و شکایت نیست. چه شما لحن وی را دوست داشته
باشید یا نداشته باشید ایشان پرسشهایی مشروع را مطرح میکنند که من دوست
دارم نگرش شما و پاسخ شما به این پرسشها را بدانم
به
شما اطمینان میدهم که افکاری مستقل دارم و اگر شما بتوانید نشان دهید که
حکومت پادشاهی به نفع مردم ما است، من شخصاً یکی از کسانی هستم که از
هواداران پر و پا قرص شما خواهم شد و نهضت شما را ترویج خواهم کرد. من
بعنوان یک میهن دوست بهترین چیز را برای کشورم میخواهم و خود را وقف منفعت
کشورم کرده ام. اگر بتوانید به من ثابت کنید که حکومت پادشاهی چیزیست که هم
میهنانم به آن نیاز دارند من تا برپایی چنین حکومتی آرام نخواهم نشست. اما
اکنون من دیدگاه دیگری دارم و بجای اینکه به من اثبات شود که اشتباه میکنم
از جانب هواداران شما مورد اهانت و بی توجهی قرار گرفته ام.
ممکن
است مهر بورزید و این دعوت دوستانه مرا بپذیرید و برای انجام مناظره ای
صادقانه و مودبانه با کسانی که میخواهید بر آنها پادشاهی یا سلطنت کنید در
تالار گفتمان جبهه ی ملی به ما بپیوندید؟
بازهم بخاطر توجّه تان از شما سپاسگزارم
ارادتمند شما،
علی سینا
آقای
پهلوی در تالارهای گفتمان ما عضو نشد اما نامه ی من را خواند و با من از
طریق ایمیل در ارتباط بود. من ایمیل های ایشان را بدون هیچ تغییری در اینجا
می آورم:
رضا پهلوی:
آقای سینای عزیز؛
موضع
من روشن بوده و هست، نه تنها پیرامون گذشته بلکه پیرامون آینده و باور من
بر این است که ایرانی ها بیش از هر چیز به یک دموکراسی واقعی نیازمندند.
همچنین من دیدگاهم را در کتابم و مصاحبه های فراوان و ... بطور شفاف و روشن
شرح داده ام. سوای از این وظیفه من حمایت از نهادی که نمایندگی اش را
میکنم (منظور نهاد پادشاهی است) نیست. این کاری است که هواداران پادشاهی
باید آنرا انجام دهند. بهر روی من همیشه گفته ام امروزه، چه یک شخص هوادار
پادشاهی باشد چه هوادار جمهوری تنها مسئله برای او باید آزادی باشد.
بر
این اساس، باورها و ایدئولوژی های شخصی یک فرد ایرانی نباید ارجحیت و
اهمیتی بالاتر از نیاز ما به یک حکومت صادق و راستین که براستی نماینده
مردم است پیدا کند. معتقدم که شکل رژیم باید از طریق یک رفراندم ملی مشخص
شود. نوع نظام آینده دقیقاً به همان شکلی خواهد بود که اکثریت تصمیم
میگیرند. نگر شخصی من بر این است که یک دموکراسی پارلمانی حقیقی؛ تحت یک
پادشاهی مشروطه نه تنها ضامن جریان دموکراسی است بلکه به عنوان مظهر اتحاد
در جامعه ی ناهمگونی همچون جامعه ایران امتیازی بر جمهوری به شمار می آید.
اگر بر این مسئله معتقد نبودم برای نمایندگی آن از حدود 20 سال پیش خود را
به زحمت نمی انداختم. اما امروز گفته ام که از نگر من به عنوان یک میهن
دوست تنها ماموریت و دلواپسی تصمیمی گیری سیاسی خود ایرانیان است.
همانقدر
که برخی مردم به یورش به کل کارهایی که پیشینیانم (پدر و پدر بزرگم) انجام
داده اند ادامه دهند، تعداد بیشتری از مردم خدماتی که آنها به کشور ما
کرده اند را ارج می نهند. من هیچگاه از سوء استفاده از قدرت، فساد و تجاوز
به حقوق بشر در رژیمهای پیشین چشم پوشی نکرده ام، در واقع من آنها را محکوم
کرده ام. اما این وظیفه من نیست که بجای دیگرانی که به دنبال منافع شخصی
خود بوده اند عذر خواهی کنم.
جایی
هم برای بحث (با منتقدان پادشاهی در تالارهای اینترنتی) وجود ندارد، زیرا
که من واقعاً هیچگاه ندیده ام که این دسته از افراد، حداقل در مواردی از
مواضع خود کوتاه بیایند. به نظر آنها، همیشه حق با آنها بوده و هر کاری
میکردند مطلقاً درست بوده و افراد دیگر دورو (منافق) و دروغگو بوده اند.
بنابراین بجای وقت تلف کردن برای این گونه افراد که هنوز در قرن پیش بسر
میبرند، اعتقادم بر این است باید کاری سازنده تر کرد و آن این است که روی
نیاز ایران در آینده تمرکز کنیم و با افرادی کار کنیم که واقعاً میخواهند
جزئی از این راه حل (برای آزاد سازی ایران) باشند.
با احترام
رضا پهلوی
به پشتوانه ی رک گویی ایشان تصمیم گرفتم پرسشهای خویش را فرمولیزه کرده و پیام زیر را برای ایشان فرستادم.
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
من
به خاطر ایمیل روشن و صادقانه شما واقعاً سپاسگزارم. برایم جای بسی
خوشوقتی دارد که میبینم شما خودتان را نمیگیرید و از مردم دوری نمیکنید.
این روشن فکری شما را میرساند که خودتان را مثل ایرانیان و جزئی از آنها در
نظر گرفته اید و به همین خاطر شما را می ستایم. اگر پدر فقید شما کاری را
که شما انجام میدهید، انجام میداد شاید هرگز تجربه تلخ سال 1979 و 22 سال
کابوس را نداشتیم.
هم
اکنون که آنقدر نسبت به ایمیل من بزرگواری کرده و به آن پاسخ داده اید،
اجازه دهید که چند پرسش از شما بپرسم. اگر اجازه بدهید، پاسخ های شما را از
طریق همان تالار گفتگوی اینترنتی جبهه ملی به سایر ایرانیان پیشکش کنم، تا
آنها نیز آنرا بخوانند، شنیده ام که هر روز حدوداً 17 هزار نفر وارد این
تالار میشوند و محتوای آن را میخوانند. مطمئن هستم که راه خوبی برایتان
خواهد بود تا به مردم دسترسی داشته باشید و از حمایت روشنفکر ترین اقشار
جامعه مان برخوردار شوید. موافقم با شما که میگویید "خواه یک روشن فکر
باشید یا نه؛ شما فقط یک حق رای(انتخاب) دارید" ولی نباید فراموش کرد که
روشنفکران در واقع کسانی هستند که بر روی طرز فکر بقیه نفوذ دارند. و اگر
حمایت یک روشنفکر را بدست آورید وی میتواند حمایت هزار یا یک میلیون نفر را
برای شما به ارمغان بیاورد. در تالار گفتمان جبهه ملی متفکرین و نویسندگان
بزرگی هستند که من خود را شاگرد کوچک آنها به شمار می آورم.
پرسش من این است, شما نوشته بودید:
"معتقدم که شکل رژیم باید از طریق یک رفراندم ملی مشخص شود. نوع نظام آینده دقیقاً به همان شکلی خواهد بود که اکثریت تصمیم میگیرند."
واقعاً
عالیست و من شما را برای روح دموکراتتان ستایش میکنم. اما همانطور که
واقفید مردم گاهی خطا میکنند. در سال 1979 اکثر ایرانیان اشتباه بزرگی
انجام دادند و تقریباً به طور هماهنگ شیطانی را به عنوان رهبرشان انتخاب
کردند. در آن زمان به نظر میرسید که انتخاب درستی باشد. پدر شما جو ترس و
ترور را ایجاد کرده بود و حکومت وی آنقدر سرکوبگر بود که باعث شده بود مردم
چشمان خود را در مقابل خرد و عقلانیت ببندند. مردم با نهایت احساسات و غضب
رفتار کردند. اعلی حضرت کتابها را توقیف و افراد روشنفکر، نویسندگان و
شاعران را زندانی و شکنجه و اعدام میکرد. مردم نمیتوانستند آزادانه با هم
صحبت کنند و بنابر این ناآگاه نگه داشته شده بودند. مردم ناآگاه کاری را
میکنند که ناآگاهان انجام میدهند و شد آنچه شد. در سال 1979 رفراندمی
برگزار شد و اکثریت به جمهوری اسلامی رای دادند.
اکنون
پس از 22 سال ما همگی میدانیم که انتخاب جمهوری اسلامی اشتباه بزرگی بود و
خواهان تغییر آن هستیم ولی این رژیم با استناد به حکم قیومیت روشن و صریحی
که توسط انقلاب به آنها داده شد؛ چنین وانمود میکند که منتخب و نماینده
واقعی مردم است. اما ما الآن حق رای دوباره نداریم تا نشان دهیم که ما
نظرمان را تغییر داده ایم. هم اکنون ما اسیر این حکومت هستیم و به نظر
میرسد که تنها روش خلاصی از دست آنها یک انقلاب خونین دیگر و قربانی شدن
صدها هزار تن از دختران و پسران جوان ما باشد. گفته میشود که 70% ایرانیان
زیر 30 سال سن دارند. این بدان معنی است که این افراد هیچ نقشی در انقلاب
نداشته اند. چرا آنها باید اسیر اشتباه پدرانشان شوند؟ آنها میخواهند حرف
خودشان را بزنند اما نمیتوانند زیرا رفراندمی در کار نیست تا نظرات آنها هم
لحاظ شود.
من
درک میکنم که شما گفتید نمیخواهید خودتان را بدون رفراندم به مردم ایران
تحمیل کنید و به خواست مردم وفادار خواهید بود. به عنوان یک دموکرات به شما
اطمینان میدهم که من نیز همین کار را خواهم کرد. اگر اکثریت ایرانیان
برگشتن به حکومت پادشاهی را انتخاب کنند، فوراً به سراغتان خواهم آمد و
وفاداری خود را به شما به ابراز خواهم کرد. افکار من مال خودم است اما
وفاداری من به مردمم تعلق دارد و خواسته ی آنها دستور العمل من است.
هم
اکنون پرسش من از شما این است: چه اتفاقی خواهد افتاد اگر امروز مردم
تصمیم بگیرند که شما را به عنوان پادشاهشان انتخاب کنند اما پس از چند سال
نظر خود را تغییر دهند؟ بچه هایی که هنوز به دنیا نیامده اند و فرداهای
دیگر ممکن است دوست نداشته باشند که فرزندان شما پادشاه آنها باشد، چه بر
سرشان خواهد آمد؟ آیا این قراردادی که داریم با شما می بندیم برای
فرزندانمان نیز هست؟ آیا میتوان واقعاً این کار را انجام داد؟ آیا این
تصمیم گیری برای آنها عادلانه خواهد بود؟
امروز
شما یک جوان نجیب و خوشتیپ با عقاید دموکراتیک و وعده های زیبا هستید،
اتفاقاً وقتی انگلیس پدرتان را به عنوان شاه ایران انتصاب کرد وی نیز مرد
جوان محجوب و دوست داشتنی ای بود. میگویند که قدرت انسان را فاسد میکند و
شوربختانه پدر شما نیز از اثرات مخرب قدرت ایمن نبود. من وی را سرزنش
نمیکنم. افراد بسیار کمی هستند که فریفته ی طلسم قدرت مطلق نمیشوند. ما
چطور میتوانیم مطمئن باشیم که شما نیز تغییر نخواهید کرد؟ چه تضمینی برای
ما وجود دارد که شما راه پدرتان را نروید و پس از چند سال مخالفانتان را به
زندان نیفکنید، آنها را نکشید و همان حکومت ترور و وحشت پدرتان را ایجاد
نکنید؟
امروز
شما از موضع ضعف حرف میزنید و می توانید به همه ی ما اطمینان دهید که چنین
اتفاقی نخواهد افتاد. محمد پیامبر اسلام نیز وقتی هیچکاره بود گفت "لکم
دینکم ولی دین/دین شما برای خودتان و دین من نیز برای خودم". اما وقتی
قدرتمند شد شروع به کشتن افرادی کرد که با وی موافق نبودند. چه ضمانت محکمی
داریم که شما و دودمانتان دیکتاتور نمیشوید؟
تنها
ضمانتی که من فکر میکنم کارگر خواهد افتاد، انتخابات دوره ای می باشد: آیا
شما میپذیرید که رفراندم یا انتخابات ملی بصورت دوره ای صورت گیرد و اجازه
میدهید که دیگران با شما برای کسب منصب پادشاهی رقابت کنند؟ به نگر من
پادشاهی تنها در صورتی عادلانه خواهد بود که هر چهار یا پنج سال انتخاباتی
انجام گیرد و بهترین شاه(اگر بخواهید اینچنین اسمش را بگذارید) توسط رای
مستقیم مردم انتخاب شود. طبیعتاً اگر مردم هنوز از شما راضی باشند، شما
دوباره منصوب میشوید و اگر مردم نخواهند، مجبور نمیشوند که انقلاب خونین
دیگری راه بیاندازند و هزاران نفر برای برکناری شما بمیرند. فکر نمیکنید
این عادلانه باشد؟
آقای
پهلوی عزیز من پرسشهای دیگری نیز برای پرسیدن دارم، اما این ایمیل را در
همین جا تمام میکنم و منتظر پاسخ شما به پرسش اول میمانم. این پرسش در بین
پرسشهای من از همه مهم تر بود و از آنجایی که شما مهر ورزیدید و به ایمیل
های پیشین من پاسخ دادید امیدوارم به این پرسش نیز پاسخ دهید.
ارادتمند
علی سینا
رضا پهلوی:
آقای سینای گرامی؛
ادب و رک گویی شما را می ستایم.
شما
به نکات جالبی اشاره کردید. اگر شما به عنوان یک متفکر معتقد هستید که
جوانان امروز مجبور نیستند تاوان اعمال والدین خود را پس دهند، آنگاه من
امیدوارم کسانی که همفکر شما هستند با دیگر اعضای همان نسل به همان شکل و
مطابق همان استاندارد رفتار نمایند. به بیان دیگر، شایسته است مخالفان دو
آتشه ی عملکرد پدرم نیز با من چنین رفتاری داشته باشند. مگر اینکه برخی از
"دکترهایی" که با نام اصلی خودشان در این جلسات اینترنتی حضور دارند واقعاً
باور داشته باشند که من برنامه ها و ویژگی های سیاسی ام را از پیشینیان
خود به طور ژنتیکی به ارث برده ام...
در
مورد مسئله برگزیدن پادشاه از طریق انتخابات به نظر میرسد که شما یک بار
دیگر نکته اصلی را فراموش کرده اید. در یک پادشاهی مشروطه، شاه یا ملکه
حالتی نمادین دارد و درگیر امور حکومتی نمیشود و هیچگونه حق تعیین سیاست و
اختیار حکومتی ندارد. اگر قرار بود خانواده پادشاهی حکومت کنند و مسئولیت
سیاسی داشته باشند، آنگاه حرف شما دارای اهمیت و ارزش بود و به نگر من شما
کاملاً حق داشتید که به جمهوری رای دهید، میدانم که خود نیز چنین میکردم
(به جمهوریت رای میدادم). اما از آنجا که این اتفاق در یک نظام پادشاهی
پارلمانی نمی افتد، به نگر نمیرسد که نیازی به برگزاری انتخابات هر 4 یا 5
سال باشد. ممکن است شما بگویید خوب چرا ما باید گیر پهلوی ها بیافتیم؟ من
پاسخ به این پرسش را را برای پارلمان آینده و یا رفراندم رها میکنم که بر
سر آن مناظره کنند. از نگر من اعضای خاندان پادشاهی (شاه ها، پادشاه ها،
ملکه ها، شاهزاده ها) روی درخت سبز نمیشوند و یا از زیر سنگ بیرون نمی
خزند. برای کسی که قرار است نماد کشور شود این مسئله بسیار مهم است که او
به بهترین وجه تربیت شود، بهترین تحصیلات را داشته باشد، از هر چیزی که به
ایران و جهان ارتباط دارد آگاه باشد تا بتواند به بهترین شکل کشور را
نمایندگی کند و در این نهاد که ظرفیت بالایی دارد خدمت کند. انتخاب پادشاه
از طریق انتخابات در تاریخ جهان بی سابقه است. کسی چه میداند؟ شاید
ایرانیان بار دیگر ایده جدیدی را به باقی جهانیان ارائه کنند.
در
سیستم جمهوری رئیس جمهور در واقع رئیس قوه مجریه است و به همین دلیل از
جانب مردم به او حق گرداندن دولت داده میشود. دلیل اینکه در نظام جمهوری
انتخابات وجود دارد این است که مردم با توجه به کارنامه رئیس جمهور، ریاست
وی را تمدید یا ملغی کنند.
و
این نکته خیلی حساس است. فرض کنید که ما سر انجام (پس از این رژیم) به یک
سیستم جمهوری برسیم. آیا نمیتوانیم همین پرسش را در مورد رئیس جمهوری آینده
بپرسیم و یا اینکه (بر خلاف نظام پادشاهی) میتوانیم تضمین بدهیم که او هم
از طریق قدرت و اطرافیانش فاسد و دچار اشتباه یا تبدیل به هیتلر نشود؟
آیا
ندیده ایم که اخیراً چه اتفاقی در فیلیپین یا یوگوسلاوی افتاد؟ اگر مردم
بخواهند رهبر ناخواسته را حذف کنند، آنها میتوانند این کار را انجام دهند.
اما ما در دنیایی زندگی میکنیم که کمتر و کمتر انقلاب و رو در رویی خونین
بین ملت و نیروهای دولتی میبینیم. شما متذکر شدید که روشنفکران نقش مهمی را
در حفظ مسیر دموکراسی بازی میکنند. اتفاقاً من هم قویاً با این گفته
موافقم. بنابراین لازم است روشنفکران ما اولین قدم را برای نشان دادن راه
بردارند و وارد ماجرا شوند.
حقیقت
این است که بیشتر روشنفکران ما صحنه را ترک کرده اند، اغلب به دلیل پای
بند نبودن جدی به اهدافشان و برخی دیگر به دلیل دلتنگی برای گذشته و افکار
ایدئولوگشان.
شما
تضمین میخواهید. خوب خودتان هم در این مسیر شریک شوید. گوشه ای از این میز
را بگیرید و در بلند کردنش به ما کمک کنید. گفتگو و بحث به اندازه کافی
صورت گرفته است. وقت آن رسیده که این روشنفکران دلیر واقعاً کاری انجام
دهند. امروز اگر آنها هرگونه شایستگی را در افکار من میبینند میتوانند آنرا
برای رسیدن به آزادی اتخاذ کنند. من از آنها نمیخواهم که مرا قبول یا
تصویب کنند. آنهایی که همیشه مخالف من، خانواده ام و یا کارهایی که انجام
داده ام بوده اند هستند، باید بدانند که من براستی برای حق مخالفت آنها
علیه من و چیزهای دیگر مبارزه میکنم....
از آنها میخواهم که پیام را بدون توجه به اینکه پیامرسان کیست بپذیرند!
این
به خودشان مربوط است که رهبری کنند، شخصی را دنبال کنند و یا از مسیر خارج
شوند. من کاری برای به انجام رساندن دارم و نمیخواهم وقتم را برای بحث های
ایدولوژیک یا آکادمیک تلف کنم. اجازه بدهید به مرحله ای وارد شویم که
بتوانیم یک رفراندم درست را برگزار کنیم. سپس و قطعاً فقط پس از آن است که
میتوانیم اهداف و افکار خود را تبلیغ کنیم و انتخاب را به مردم واگذاریم.
اجازه دهید حق شخصی خود برای رای دادن در آینده را فعلاً نگه داریم (اکنون
به اعلام رای نپردازیم) و در این حرکت دست جمعی علی رغم وجود اختلافات شخصی
خود مشارکت کنیم.
با احترام
رضا پهلوی
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
شاید
برای من بهتر باشد که مناظره با شما را در همینجا به اتمام برسانم چرا که
شما با جذّابیتتان بر من پیروز خواهید شد و شاید حتی الان هم دیر شده باشد.
خوب
من این پیروزی را به شما واگذار میکنم. این اتفاقی ناگزیر بود زیرا شما
ذاتاً فردی روشنفکر و خوش صحبت و منطقی میباشید و من آدم منصفی هستم (یا
حداقل سعی میکنم که باشم). به هر حال برنامه آینده شما باید قبولاندن این
مهم که سیستم پادشاهی برای میهن من خوب است؛ باشد و من متاسفم که این مسئله
زحمت زیادی از جانب شما میطلبد.
شما
به حق از رفتار پرخاشجویانه ی مخالفان اشتباهات پدرتان گله میکنید و ادعا
میکنید که نباید برای کارهایی که پدرتان انجام داده مورد قضاوت و سرزنش
قرار گیرید. من براستی با این مسئله موافق هستم و با شما در مورد این
برخورد ناعادلانه همدردی میکنم. من خشم شما از این برخورد ناعادلانه را درک
میکنم، شاید هم نمیکنم. من هرگاه با کسانی که پدرم را می شناختند روبرو
میشوم مورد لطف و احترام بی اندازه آنها قرار میگیرم. وی در زندگی اش
کارنامه خوب و شایسته ای داشته و به هر دست کمکی که به سوی وی دراز شده
یاری رسانده و مورد علاقه ی بسیاری از مردم بوده است. خیلی احساس خوبیست که
مردم جلوی پای شما برخیزند و شما را بخاطر اینکه پدرتان را میشناسند در
آغوش بکشند. تصور میکنم عکس این قضیه باید بسیار بد باشد و به همین دلیل با
شما همدردی میکنم.
اما
به هر روی چیزی که من نمی توانم درک کنم این است که شما میخواهید شاه ما
باشید بخاطر اینکه پسر شاه سابق ما هستید ولی وقتی مردم به اشتباهات پدرتان
اشاره میکنند شما میگویید که من شخصی مستقل و جدا از پدرم هستم و بخاطر
اشتباهات وی مرا سرزنش نکنید.
من
یکمقدار گیج شده ام. شما جوانتر از آن هستید که کار خاصی به تنهایی انجام
داده باشید تا فقط و فقط بخاطر شایستگی شخص خودتان مقام پادشاهی را کسب
کنید. تنها دلیلی که شما میخواهید شاه ما باشید تعلق شما به خاندان
پهلویست، در حالی که وقتی به اشتباهات پیشینان شما اشاره میشود شما
میخواهید خود را از خانواده و خاندانتان جدا کنید. پس میشود توضیح دهید چرا
شما؟ 65 میلیون ایرانی واجد شرایط شاه شدن وجود دارد؛ بیشتر آنها جذابیت
شما را ندارند ولی تعداد زیاد دیگری هستند که میتوانند برای شما رقیبی
شایسته و حتی بهتر از شما باشند. ولی چیزی که آنها ندارند نام خانوادگی
ایست که شما متاسفانه با خود یدک میکشید.
در پیام وحدتان؛ شما این کلمات امیدبخش را نوشتید:
"قصد
دارم با تک تک شما گفت و گو کنم. با پدران و مادران غمگین و شجاعی که
فرزندان دلیر خود را در تداوم بیهوده ی جنگ در تپه های شنی بیگانه از دست
دادید؛ ، با شمایی که عزیزانتان در دخمه های این رژیم غیر ایرانی به دار
آویخته شدند و اکنون در زیر قبرهای بی نام و نشان مدفون هستند... با شما
خواهران و مادران و زنان دلیر ایرانی که برای بیش از 21 سال از بی عدالتی و
تبعیض رنج کشیده اید در حالی که حقوق اولیه ی شما مورد بی توجهی و پایمال
شدن قرار گرفته..."
این
متن شرافت و ملاحظه گری شما را می رساند. ولی من میخواهم بدانم که آیا شما
قصد دارید با آن هزاران ایرانی ای که پسران، پدران، برادران و خواهرانشان
توسط پدر شما زندانی و اعدام شدند نیز گفتگو کنید؟
پس
دومین پرسش من از شما این است: چرا فکر میکنید که بیشتر از فرزندان مصدق
ها، فروهرها، سنجابی ها، بختیار ها و سایر فرزندان نجیب و اصیل ایرانی حق
مالکیت تخت پادشاهی را دارید؟ این مردم بیشتر برای ایران و ملت خود تلاش
کردند و ملت ما براستی مدیون آنها هستند. اما ما مدیون پهلوی ها نیستیم،
افرادی که خودشان را با ثروت ایران غنی کردند و تعداد زیادی از بهترین
فرزندان ما را کشتند.
هرچند
گفتم؛ آدمی نیستم که شما و حقتان را بخاطر خیانت پدرتان به این مردم
پایمال کنم. شما شخصی فوق العاده هستید و نباید در مورد شما پیش داوری شود.
اما چرا حمایت و توجه بیشتر و اضافه ای از ما درخواست میکنید؟ این مسئله
را متوجه نمی شوم.
در دفاع از حقتان در مورد پادشاهی اینگونه نوشتید:
"
از نگر من اعضای خاندان پادشاهی (شاه ها، پادشاه ها، ملکه ها، شاهزاده ها)
روی درخت سبز نمیشوند و یا از زیر سنگ بیرون نمیخزند. برای کسی که قرار
است نماد کشور شود این مسئله بسیار مهم است که او به بهترین وجه تربیت شود،
بهترین تحصیلات را داشته باشد، از هر چیزی که به ایران و جهان ارتباط دارد
آگاه باشد تا بتواند به بهترین شکل کشور را نمایندگی کند و در این نهاد که
ظرفیت بالایی دارد خدمت کند."
میشود
بپرسم پدربزرگتان قبل از رسیدن به مقام پادشاهی چه تربیتی دیده بود؟ مردی
که به سختی میتوانست نام خودش را بنویسید، هر چند هستند کسانی که معتقدند
او بهترین شاهی بود که ایران در حدود 200 سال به خود دیده بود. از طرف دیگر
پدر شما مانند خیلی دیگر از شاهان قاجار برای پادشاه شدن تعلیم دید ولی
آنها هیچ نبودند جز افرادی ناسپاس و نالایق. من دوست ندارم پادشاهی نادان و
احمق داشته باشم، ولی پادشاه شدن چیزی بیشتر از خواندن تاریخ و جغرافیای
جهان میطلبد.
باز میگویم اگر
شایسته پادشاه شدن با تربیت آموزش میسر باشد بیایید تعدادی جوان را برای
شاه شدن تعلیم دهید و آنها را مورد امتحان و ارزیابی قرار دهید. خواهید دید
که اگر رقابتی در کار نباشد نتیجه چیزی نخواهد بود که شما پادشاهی نالایق و
بی کفایت خواهید بود.
شما نوشته اید:
"در
مورد مسئله برگزیدن پادشاه از طریق انتخابات به نظر میرسد که شما یک بار
دیگر نکته اصلی را فراموش کرده اید. در یک پادشاهی مشروطه، شاه یا ملکه
حالتی نمادین دارد و درگیر امور حکومتی نمیشود و هیچگونه حق تعیین سیاست و
اختیار حکومتی ندارد."
خوشحالم
که این را میشنوم. این دقیقاً همان چیزی است که باید باشد. اما هواداران
شما چیز دیگری را به ما نشان میدهند، یکی از آنها نوشته است:
"یک تعریف خوب و کامل از یک رژیم با پادشاهی شاه و حکمرانی دولت:
یک
پروژه سیاسی که توسط قانون اساسی مشروطیت 1906 مطرح شد و قطعاً نیازمند به
روز شدن و وفق با شرایط حال می باشد (مانند تغییر و یا حذف ماده ی 5 مجتهد
دارای حق وتو) ولی همچنان به اندازه کافی برای نمایاندن پایه ی حقوقی
سیاست ایرانیان قدرتمند است.
و
یک پروژه اقتصادی که ادامه ی سیاست های اتخاذ شده قبل از انقلاب 1979 می
باشد و موفقیت را برای ایران به ارمغان آورد. البته این سیاست ها با سیاست
های امروزه بروز و وفق داده خواهند شد ولی طرح کلی همچنان مفید می باشد و
به آن عمل خواهد شد."
در
اولین بخش این پاراگراف؛ گفتارش انعکاسی است از گفته های شما "پادشاهی
نمادین است"- اما در پایان او ادامه میدهد که یک پروژه اقتصادی وجود دارد
"که ساختار سیاسی اش همان ساختار سیاسی قبل از انقلاب 1979 خواهد بود."
آیا
با این مسئله موافقید؟ اگر موافقید چگونه میخواهید این موضوع را با
ادعایتان مبنی بر اینکه "فقط میخواهید پادشاهی کنید و نه حکومت" وفق دهید؟
این پروژه های اقتصادی که هواداران پادشاهی نویدشان را می دهند، وظیفه ی
شاه نیستند بلکه از وظایف دولتند. متوجه نمی شوم؛ شما از یک سو ادعا میکنید
که در امور سیاسی و اقتصادی ملت دخالت نخواهید کرد و از طرف دیگر در مورد
اینکه ساختار اقتصادی ایران همان ساختار اقتصادی قبل از انقلاب 1979 خواهد
بود صحبت میکنید. آیا شما براستی در حرفتان مبنی بر دوری جستن از سیاست
صادق هستید؟ اگر بخواهید شاهی باشید با تعریف شاه در مشروطیت 1906 این
موضوع به شما مربوط نمیشود که دولت چه سیاست های اقتصادی و پروژه های دولتی
اتخاذ میکند. شما نمی توانید به مردم وعده ی موفقیت، ثبات اقتصادی و شغل
بدهید. اینها وظایف شما نیست. اتخاذ روش سیاسی به حکومتی که انتخاب شده(رای
آورده) مربوط است. وظیفه ی شما سرکشی به بیمارستان ها و دست تکان دادن در
رژه و سان می باشد. اگر بخواهید یک شاه نمادین باشید تنها کاری که مجبورید
انجام دهید این است: لبخند بزنید و دست تکان دهید.
دلیل
اینکه به علاقه من نسبت به شما افزوده میشود این است که هوشمند هستید و
سیاستمدار خیلی خوبی هستید. از شما تضمینی خواستم که روزی شما و خانواده
تان دیکتاتور نشوید. شما بجای پاسخ دادن به این پرسش، توپ را به زمین من
انداختید و کارمان را سخت کردید؛ شما نوشتید : "شما تضمین میخواهید. خوب
خودتان هم در این مسیر شریک شوید. گوشه ای از این میز را بگیرید و در بلند
کردنش به ما کمک کنید."
اما
شما از پاسخ دادن در مورد "ضمانت" طفره میروید. فرض کنید که در بلند کردن
میز به شما کمک کردم که در این حالت معتقدم منظورتان "تخت پادشاهی" است و
کمک کنم که شما روی تخت پادشاهی بنشینید. آنگاه چه میشود؟ پس از اینکه شما
تخت پادشاهیتان را به چنگ آوردید، چه بر سر من می آید؟ البته ممکن است
بگوئید که میتوانم کنار شما بمانم و به شما خدمت کنم و پاداش خوبی دریافت
کنم. میدانم افرادی که هم اکنون از شما حمایت میکنند وقتی که شما به قدرت
برسید روی تعریف و تمجیدهایی که از شما کرده اند حساب میکنند و بخاطر کمک
کردن به شما برای بلند کردن این "میز" پاداش خواهند گرفت. به شما اطمینان
میدهم که این افراد نمیخواهند پیشخدمت و راننده ی شخصی شما باشند. خوب؛
بودن در زمره ی هواخواهان و اطرافیان شما قطعاً کمک زیادی به من خواهد کرد و
آینده ی فرزندانم را تضمین خواهد کرد. اما در مورد دیگران چه؟ آن ایرانیان
سخت کوش و صادقی که مانند من و یا شایدم بیشتر از من روشنفکر و شایسته
هستند ولی بسادگی به اندازه ی من خوش شانس نیستند که عضوی از تیم شما باشند
چه؟ ایران باید برای همه باشد. نه فقط برای اطرافیان و نزدیکان خانواده
پادشاهی. افرادی که هم اکنون در اطراف شما هستند از شما چیزی میخواهند.
این قبیل دوستان که می بینی -- مگسانند گرد شیرینی
در
پاسخ به پرسش من در مورد ضمانت شما از من یک پرسش سفسطه گرایانه پرسیدید: "
فرض کنید که ما سر انجام (پس از این رژیم) به یک سیستم جمهوری برسیم. آیا
نمیتوانیم همین پرسش را در مورد رئیس جمهوری آینده بپرسیم و یا اینکه
میتوانیم تضمین بدهیم که او هم از طریق قدرت و اطرافیانش فاسد و دچار
اشتباه یا تبدیل به هیتلر نشود؟"
نه!
براستی ما به هیچ عنوان ضمانتی نداریم. یک شخص میتواند وعده ی بهشت بدهد
اما جهنم را تحقق بخشد. ولی وقتی که ما انتخابات دوره ای داشته باشیم می
دانیم که این جهنم پس از چهار سال تمام میشود. ما می توانیم نور امید را در
انتهای این تونل سیاه ببینیم. اگر رهبر انتخاب شده بر طبق اصول دموکراسی
تبدیل به دیکتاتور شود و بخواهد انتخابات بعدی را لغو کند این یک پیمان
شکنی آشکار است و ارتشیان و سردمدارانی که از وی حمایت کرده اند میدانند که
مسئول جوابگویی به ملت هستند. دولتهای دنیا میتوانند بی درنگ دخالت کنند و
به فرد ظالم برای کناره گیری فشار وارد کنند. اگر انتخابات دوره ای وجود
داشته باشد شانس خلاص شدن از دست حاکم ظالم هزاران بار بیش از زمانیست که
انتخاباتی وجود ندارد. وقتی شخصی برای حاکمیت مادام العمر انتخاب و یا
نامزد میشود پیمان شکنی وی آشکار و واضح نیست. مردم نمیدانند که چه وقت
واکنش نشان دهند و دنیا نمیداند که چه وقت باید مداخله کند. ولی جایی که
انتخابات دوره ای هست این مسئله خیلی واضح و آشکار می باشد.
شما
از سیستم های دیکتاتوری یوگسلاوی و فیلیپین مثال آوردید. برکناری و عزل
رهبران فاسد در این دو کشور؛ جایی که انتخابات متوقف شده بود، خیلی کمتر از
انقلاب 1979 خونین بود.
شما نوشته بودید:
"ما در دنیایی زندگی میکنیم که کمتر و کمتر انقلاب و رو در رویی خونین بین ملت و نیروهای دولتی میبینیم."
موافقم
اما دلیل اینکه ما کمتر و کمتر انقلاب خونین می بینیم این است که مردم به
دموکراسی روی آورده اند و حاکمان مادم العمر کمتر و کمتر شده اند. چرا ما
هم اینکار را نکنیم؟
شما همچنین نوشته اید:
" حقیقت این است که بسیاری از روشنفکران ما صحنه را ترک کرده اند"
میخواهم
در این مورد با شما مخالفت کنم. روشنفکران در میان صفوف هواداران پادشاهی
غایب هستند اما همه ی آنها از نیروهای دموکراسی دفاع میکنند. آنها به هیچ
وجه غایب نیستند. آنها با تمام انرژیشان در حال توسعه و تبلیغ دموکراسی
هستند.
در
جایی ذکر کردید که برخی کشورهای پادشاهی دموکراتیک تر از کشور های جمهوری
هستند، این واقعیت دارد، شما از بلژیک و هلند و اسپانیا و انگلیس مثال
آوردید. من نمی توانم وقتی شما حقیقت را میگویید با شما جدل کنم.
اما
دوست من، ایران بلژیک یا هلند نیست. این کشورهای اروپایی دموکراسی سنتی را
از قرنها قبل داشته اند. آخرین باری که یک پادشاه اروپایی یکی از
شهروندانش را کشته کی بوده؟ ایران هنوز یک جامعه با حکومت پدرشاهی است،
گذشته را فراموش کن، ما هم اکنون یکی از واپس مانده ترین ملت های دنیا
هستیم. 1400 سال شست و شوی مغزی توسط فرهنگ بربر تازی و بودن زیر سلطه ی
حاکمان و پادشاهان مستبد، زورگو و ظالم شان انسانیت ما را خدشه دار کرده.
ما از نادانی خود در رنجیم. ما ملتی بت دوست هستیم. فرهنگ بادمجان دور
قابچینی داریم. ما بهترین چاپلوسان هستیم. ما تنها یک نوع ارتباط (با سایر
انسانها را) بلدیم (و آن رابطه ی برتر و فروتر است)! حتی لغت هایمان، طرز
ویژه ی چاپلوسی کردنمان را نشان میدهد. فقط ما ایرانیان لغتهایی مثل:
چاکرتم، مخلصتم، کوچکتم، "بنده" عرض کردم، دست شما را میبوسم، فدات بشم،
قربان شما و کلماتی خوارکننده از این دست را در گفتگوهای روزمره خود داریم.
ما
نمیدانیم چطور مشورت کنیم و با هم برابر باشیم. اگر حتی با همدیگر نجنگیم و
توهین نکنیم، همچنان نقش برتر و فروتر را بازی میکنیم. یک مسئول دست شویی
در محیط کارش میخواهد قدرت خود را به رخ ما بکشد "این آفتابه را برندار آن
یکی آفتابه را بردار". در ادارات عمومی یک حمال شما را سر می دواند و شما
مجبورید شان و شخصیت خود را پایین بیاورید تا وی به شما اجازه ی وارد شدن
به دفترش را بدهد. مجبورید برای تمام کارکنان چاپلوسی کنید تا هر وقت تمایل
داشتند به مشکلتان رسیدگی کنند.
هنوز
خاطرم هست افرادی که در اطراف پدرتان بودند چطور چاپلوسی میکردند و خم
میشدند تا دست او را ببوسند، آیا چنین رفتار چاپلوسانه ای را بین بلژیکی ها
و هلندی ها هم میبینید؟ اگر شما پادشاه شوید این مردم تغییر نخواهند کرد و
همان کاری را برای شما انجام میدهند که برای پدرتان انجام میدادند و شما
از این موضوع خوشتان خواهد آمد چون یک انسان هستید. شما قبل از اینکه
خودتان بفهمید دیکتاتور میشوید.
ایران
باید اساساً و بطور بنیادین تغییر کند. ما به محیط جدیدی نیاز داریم تا
این تغییر رخ دهد. تغییر حکومت به تنهایی کافی نیست. ما باید افکارمان،
نحوی فکر کردن، و نوع ارتباطاتمان را تغییر دهیم، شیوه ی فکر کردن و
روابطمان را عوض کنیم. ما باید الفبای برابری را بیاموزیم. این تغییر باید
سر تا به پا صورت گیرد. در سر ما به یک حکومت دموکرات نیازمندیم که پایه اش
بر روی یک نفر نباشد و بر اساس اصل برابری رفتار کند. و بعد ما نیازمند
تغییر روابط معلمان با دانش آموزان، همسران با یکدیگر و والدین با بچه ها
میباشیم. دنیا عوض شده اما ما هنوز در گذشته مانده ایم. حالا ما فرصت
همکاری و به ارمغان آوردن این تغییرات را داریم. حالا ما می توانیم ملتمان
را از ریشه بازساری کنیم. حالا ما می توانیم از شر عقاید خشک و کهنه مان؛
عرف منسوخ و رژیم قدیمی مان رهایی یابیم. و در این لحظه ی بحرانی و حساس
شما از ما میخواهید که شما را به عنوان پادشاه برگزینیم؟
دوست
عزیزم؛ رضا جان، شما مردی بزرگ با استعدادی ذاتی هستید. الآن زمانیست که
ما به هم بستگی نیاز داریم. ادعای تاج پادشاهی را کنار بگذارید و مانند یک
سرباز برای رهایی کشورمان از سیاهی به ما بپیوندید. شمایید که درخواست
همبستگی کردید. آیا میدانید که با دنبال کردن ادعای پادشاهی بین ملت ما
اختلاف می اندازید و این کشور را برای آدمخواران حفظ میکنید؟ از شما تقاضا
میکنم اگر واقعاً ایران برایتان مهم است خوب فکر کنید و کار درست را برای
کشورتان انجام دهید.
شما
میگوئید که میخواهید نماد اتحاد باشید. اما شما نماد اتحاد نخواهید بود.
زخمهایی که پدر شما بر مردم ما وارد کرد هنوز تازه هستند. شما نماد درد و
رنج؛ سرکوب و دیکتاتوری خواهید بود. مردم ما نه شاه و نه پهلوی دیگری را می
خواهند. لطفاً واقع گرا باشید و آزادی ملتمان را به تاخیر نیندازید.
اما
اگر شما از ادعای خود مبنی بر تاج و تخت پادشاهی دست بردارید و ستمگری های
پدرتان را تقبیح کنید؛ اگر شما نیروهای حامی دموکراسی را در آغوش بکشید و
حکومت مردمی که "توسط مردم و برای مردم" است را حمایت کنید؛ مردم به صداقت
شما پی خواهند برد. آنها اصالت شما را ستایش میکنند و شما را همانند یکی از
خودشان می پذیرند و در آغوش میکشند.
در این لحظه حساس تاریخی ما دیگر نیازی به جدایی و تفرقه نداریم ما به همبستگی نیاز داریم و شما مانع این اتحاد می باشید.
با بهترین آرزوها
ارادتمند
علی سینا
رضا پهلوی:
آقای سینای عزیز؛
بحث
و گفتگوی ما دارد شکل کتاب به خود میگیرد! شاید بهتر باشد که تمام این بحث
ها بصورت حضوری انجام شود. چرا که خیلی زمان میبرد تا گفته ها مکتوب شوند.
از گفتگو با شما خوشحال خواهم شد.
اما
خیلی خلاصه باید بگویم که چه من و یا شما دوست داشته باشیم و چه نداشته
باشیم، من این نقش نهادی (منظو نهاد پادشاهی است) را به ارث برده ام. و
لطفاً این جمله را به خاطر بسپارید: من نمیتوانم این نقش را از خودم جدا
کنم. تنها مردم ایران در آینده می توانند با رای دادن علیه پادشاهی این نقش
را از من جدا کنند. امیدوارم بتوانید این مسئله را درک کنید که اگر من این
نقش را برای هم میهنانم همچنان پرارزش نمی دیدم؛ قطعاً بگونه ای دیگر
رفتار میکردم. همانطوریکه قبلاً گفتم؛ پادشاهی باید برای مردم مهم باشد اما
هرگز نباید مهم تر از خود مردم باشد. در واقع اگر خودخواه بودم، سالها پیش
خودم را از این موضوع کنار میکشیدم. اما من بودن در چنین موقعیت بی همتایی
را به چشم یک وظیفه نگاه میکنم.
شما
متذکر شدید که چرا من، و نه شخصی دیگر؟ در واقع پرسش جالبی است. شاید این
پرسشی است که باید بخشی از همان رفراندم باشد. دوباره میگویم؛ این نباید
موضوع و مسئله شخصی من باشد. این موضوع باید مورد بحث و توافق تمام ملت
باشد. در پایان؛ گر چه انتظار برخی مخالفان پادشاهی برای ترک این موقعیت و
منصب را درک میکنم ولی نمیتوانم اکثریت ایرانیانی را که هنوز نهاد پادشاهی
را ارج مینهند نادیده بگیرم. این را هم متذکر شوم که فکر نمیکنم مناظره ما
بر سر آمار باشد.
مسئله
اصلی برای همه درک این موضوع است که بدون توجه به اینکه من این موقعیت را
به ارث برده ام (که تا بدین جا بحثی ندارد) موضع نخست من دفاع از دموکراسی و
آزادی بوده است و نه دفاع از پادشاهی. اگر قرار است من اساساً نقشی نهادی
داشته باشم این مسئله در حاشیه و در وهله دوم اهمیت پیدا میکند. بنابر این
وقتی به صحنه سیاسی ایران نگاه میکنم و هنگامی که با جمهوری خواهان و
هواداران پادشاهی به یک شکل گفتگو میکنم؛ از آنها درخواست میکنم در زمینه ی
التزام به دموکراسی با هم همبسته باشند؛ در حالی که همگی نیک میدانیم که
از نظر ایدئولوژیکی؛ نوع حکومتی که پیشتیانی می کنیم با هم تفاوت دارد. اما
قبل از اینکه در مورد قوانین دموکراسی بحث کنیم باید آزاد باشیم و یک فضای
دموکراتیک تشکیل دهیم. در این مورد ما با هم توافق داریم.
همانطور
که گفتم ما میتوانم این گفتمان ها را همینطور ادامه دهیم. ممکن است بر سر
موضوعاتی به توافق برسیم و همچنان در باقی موارد به مخالفتمان ادامه دهیم.
ولی دوست من، امروزه ما اینجا نیستیم که تمام اختلافات را از میان برداریم.
این کار ار نگر واقع گرایانه نیز غیرممکن است. ولی باور دارم ما توافقی
حداقلی برای ایجاد موجی که موجب آزاد گشتن کشورمان شود با یکدیگر داریم. و
این مهمترین موضوع و وظیفه ی ما در این برهه ی زمانیست. باقی را فراموش کن.
ما تاریخ دان نیستیم. باید فعال سیاسی باشیم و به هم میهنانمان که نیاز به
پشتیبانی دارند کمک کنیم. در پایان روز ما بر اساس فعالیت هایمان مورد
قضاوت قرار میگیریم و نه بر اساس حوادث تاریخی که در آن نقشی نداشته ایم.
با احترام
رضا پهلوی
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
صمیمانه
از تقاضای ملاقات و گفتگوی رو در رو در مورد این نکات با شما سپاسگزارم،
مایه خرسندی و همچنین افتخار من خواهد بود. ولی من در همسایگی شما زندگی
نمیکنم و میلیاردها دلار هم از پدرم به ارث نبرده ام که بتوانم چنین کاری
انجام دهم. شوربختانه من مجبورم برای پرداخت صورت حسابهای ماهیانه ام کار
کنم و وقتی برای مسافرت کردن ندارم.
از
طرف دیگر، من میخواهم این گفتگو برای مردم کشورمان آموزنده و سودمند باشد.
آنها میخواهند بدانند خط مشی و ایده آل های مد نظر شما چیستند. شما
میخواهید پادشاه آنها بشوید و آنها پرسش هایی مشروع از شما دارند. اینها
پرسش هایی متداول است که مردم ایران میخواهند قبل از رفتن به پای صندوق های
رای و انتخاب شما به عنوان پادشاهشان؛ از شما بپرسند. شما مجبور نیستید که
مرا متقاعد کنید. این مردم ایران هستند که باید متقاعدشان کنید.
شما مکرراً میگوئید:
"من
این نقش نهادی (منظور نهاد پادشاهی است) را به ارث برده ام. و لطفاً این
جمله را به خاطر بسپارید: من نمیتوانم این نقش را از خودم جدا کنم. تنها
مردم ایران در آینده می توانند با رای دادن علیه پادشاهی این نقش را از من
جدا کنند."
دوست
عزیزم، مردم ایران قبلاً حدود 22 سال پیش مخالفتشان با پادشاهی را اعلام
کردند و این مخالفت را یکصدا و با صدای بلند خود فریاد زدند. این فریاد،
فریادی از ته دل بود. اگر شما این فریاد را نشنیدید من نمیدانم دیگر چه چیز
میتواند شما را قانع کند. پدر شما نه با یک کودتای نظامی، بلکه با انقلابی
مردمی خلع شد. آن میلیونها نفری که به خیابان ریختند، با تانک و گلوله
روبرو شدند و فریاد "مرگ بر شاه" سر دادند ایرانی بودند و رایشان را با خون
خود در آن روزهای تاریخی پرحادثه ثبت کردند. لطفاً با واقعیت روبرو شوید.
تاریخ در حال پیش رفتن است و هیچ بازگشتی در کار نیست. شما می توانید تملق
مردم را بگویید تا کار پرسود و راحت پدرتان را به شما دهند و احترام خودتان
را در پیش آنها از دست دهید و یا می توانید مانند مردی که واقعاً به ایده
آلهایی اعتقاد دارد و به فکر مردم است بپا خیزید.
شما نوشته اید:
"گر
چه انتظار برخی مخالفان پادشاهی برای ترک این موقعیت و منصب را می فهمم
ولی نمیتوانم اکثریت ایرانیانی را که هنوز این سیستم را مفید میدانند
نادیده بگیرم."
رضا
جان؛ لطفاً خودتان را گول نزنید. این اکثریت کجا هستند؟ اگر فکر میکنید که
آن تعداد کم(اغلب خارج از ایران) از فرزندان اطرافیان پدرتان که منفعت خود
را از دست دادند و اکنون آرزوی بدست آوردن موقعیت از دست رفته شان را
دارند؛ اکثریت هستند باید تماس خود را با واقعیت از دست داده باشید.
هواداران سطلنت در ایران انگشت شمارند و شمارشان به بیش از 2 یا 3 درصد
نمیرسد. اما اجازه دهید فرض کنیم که شما با 51% آرا به عنوان پادشاه انتخاب
شده اید. چطور میتوانید در چنین شرایطی وقتی که 49% ایرانیان از پادشاهی و
بویژه پهلوی ها بیزارند و نمیخواهند قرارداد مادام العمری که تاریخ انقضاء
ندارد را امضا کنند؛ نماد اتحاد باشید؟ هرگاه چنین شود؛ ما نه تنها اتحاد
نخواهیم داشت، بلکه بجای آن جنگ داخلی خواهیم داشت. وقتی مردم بدانند که هر
چهار سال انتخاباتی برگزار میشود و میتوانند دوباره رای بدهند، شکست در یک
انتخابات را قبول میکنند. ولی وقتی یک انتخابات برای همیشه و برگشت نا
پذیر انجام شود، مردم شکست را نخواهند پذیرفت.
مردم
ما عمیقاً زخم خورده اند. آنها خسته ی درد و رنجند. آنها با نفرت از تاج و
تخت پادشاهی دوری میجویند. ما ملت مایوسی هستیم. ما ایرانیان چشم دیدن
یکدیگر را نداریم. قلب هایمان پر از نفرت و دشمنی است. مردم کشورهای دیگر
وقتی یکدیگر را در کشوری بیگانه ملاقات میکنند، با هم سلام و احوال پرسی
میکنند و تجربیات خود را با یکدیگر تقسیم میکنند، اما ما ایرانیان وقتی در
یک کشور بیگانه هموطن خود را در خیابان می بینیم خودمان را به آن راه می
زنیم و وانمود میکنیم که یکدیگر را ندیده ایم.
به
لطف اسلام ما مردمی هستیم که بخاطر اختلافات مذهبی از یکدیگر متنفر می
شویم و داریم آماده می شویم تا برای اختلافات دیدگاه های سیاسیمان نیز از
هم بیزاری جوییم. ما ملت نا امید و افسرده ای هستیم. ما به نماد قدرت دیگری
برای اتحاد نیاز نداریم. ما به یک نماد عشق نیاز داریم. ما به شاه،
امپراطور و حاکم مطلق دیگری نیاز نداریم تا ما را جلوی تیر و تفنگ خود به
صف و متحد کند. ما به مردان و زنانی نیازمندیم که بتوانند راه عشق ورزیدن
را به ما نشان دهند. ما به رضا خان هایی با پوتین های جنگی نیاز نداریم تا
تمامیت ملت ما را تضمین کنند. ما نیازمند گاندی ها، مارتین لوتر کینگ ها و
نسلون ماندلاها هستیم؛ مردمان و زنان دلسوزی که مسیر مهربانی، تحمل، خدمات
بی چشم داشت و عشق ورزیدن را به ما نشان بدهند.
ما
به انقلاب دیگری نیازمندیم اما نه با تیر و تفنگ. ما باید افکارمان را
تغییر دهیم. باید دلهایمان را تغییر دهیم. باید یاد بگیریم که قبل از
گرفتن، باید بدهیم. باید برابر بودنمان را ببینیم. ما یک ملت در کشوری کوچک
در دریای بزرگ بشریت هستیم. باید زندگی کردن در کنار هم به طور برابر و نه
بصورت برده و ارباب را یاد بگیریم.
دشمن
واقعی ما رژیم سرکوبگری نیست که خون ملت را می مکد. دشمن واقعی ما، نادانی
خودمان است. فرزند این نادانی, تنفر و فرزندان این تنفر, درد و خونریزی و
رنج کشیدن هستند. نیازی نداریم برای زدودن نادانیمان کسی را بکشیم. ما نیاز
به سخنان خردمندانه و عشق داریم.
گاندی
ها و ماندلا های ملت ما کجا هستند؟ کجا هستند زنان و مردان خردمندی که
بتوانند ما را برای غلبه بر نفرت تشویق کنند؟ چه کسی می تواند چشمان ما را
به واقعیت بگشاید و چه کسی می تواند ما را به راه همبستگی ملی و توافق سوق
دهد؟
ساعت
زمان در حال تیک تاک کردن و گذر است و با گذشت هر ثانیه یکی از جوانان ما
به دام اعتیاد می افتد و یکی از دخترانمان قربانی و تن فروش میشود. یک
آزادی خواه دیگر در زندانهای مخوف نیروی سیاه(جمهوری اسلامی) شکنجه میبیند و
تمام کاری که شما می توانید بکنید این است که از ما بخواهید که شما را در
شاه شدن یاری دهیم؟
بار
دیگر از شما میخواهم: خودتان را با رویای پادشاهی گول نزنید. ایرانیان
میخواهند پولی را که شما قصد دارید برای ضیافت های مجلل، وسایل پادشاهی،
قصر ها، هواپیماهای خصوصی، تعطیلات و سان دیدن های احمقانه خرج کنید؛ خرج
بیمارستان ها، مدارس، کتابخانه ها، جاده ها و رفاه آنها کنند. پادشاهی نماد
اتحاد نیست و حتی اگر بود هم خرجش خیلی بیشتر از منفعتش است و صرفه ندارد.
اجازه دهید فرهنگ غنی خودمان و نیازمان به یگدیگر را به عنوان نماد اتحاد
داشته باشیم. اجازه دهید ملتمان را با زدودن عوامل جدایی همبسته کنیم.
ایدئولوژی های مذهبی و سیاسی دشمنان همبستگی ما هستند. اجازه دهید ابتدا
این پیامبران دروغین را از میان برداریم و آنگاه همبستگی مان تضمین است.
پاینده ایران
علی سینا
رضا پهلوی:
آقای دکتر علی سینا؛
من
نیز وارث میلیاردها دلار نیستم. برای متفکری مثل شما خوب نیست که این ادعا
را بدون هیچ مدرک مستند و معتبری تکرار کند. بگذارید احترام من برای شما
برقرار بماند.
شاید
شما اخبار و برنامه هایی که در رادیو پخش میشود و نظرات مردم داخل کشور را
منعکس میکند را بخوبی دنبال نکرده اید. فکر کنم باید اینکار را بکنید.
همانطور
که گفتم؛ من وقت ندارم نامه های طولانی علی رغم میلم برای شما ارسال کنم.
به این نکته هم اشاره میکنم که پرزیدنت بوش (در امریکا) انتخابات را با
اختلاف ناچیزی در حدود 500،000 رای برد! آیا این مسئله وی را فقط رئیس
جمهور نیمی از کشور می سازد؟
با احترام
رضا پهلوی
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
بخاطر
مسئله "میلیاردها" از شما پوزش میخواهم. این کوته بینی مرا میرساند. ولی
این چیزیست که در روزنامه ها می خوانیم. ما می خوانیم که دارایی پدر شما
چیزی بالغ بر 3 میلیارد دلار بوده است. البته ممکن است تماماً شایعه باشد.
بنابراین اجازه دهید این گفته ی خود را پس بگیرم.
به
هر روی راجع به گفته ی شما که گرچه آقای بوش با مقدار کمی تفاوت در
انتخابات برنده شد؛ ولی هنوز رئیس جمهور است. من کاملاً با شما موافقم. من
پیش از این در پیام قبلی خود این موضوع را توضیح داده ام:
نیم
دیگر آمریکایی ها که به آقای بوش رای نداده اند میدانند که انتخابات دیگری
طی 4 سال آینده در راه خواهد بود و چهار سال در چشم برهم زدنی خواهد گذشت.
این ضمانت آنهاست و به همین دلیل هم کسی نگران این موضوع نیست. فرق دیگر
بین موقعیت آمریکا و ایران این است که آمریکایی ها میدانند که مهم نیست چه
کسی برنده انتخابات شود چون هیچ کدام از ریاست جمهوران قادر نخواهند بود از
حیطه ی قانون فراتر روند و تغییرات شگرفی در قانون اساسی ایجاد کنند. آنها
نگران نیستند که بوش و یا هر کس دیگری تبدیل به دیکتاتور شود. چنین چیزی
در سیستم مبتنی بر انتخابات امریکا امکان ندارد ولی در پادشاهی که شما
پیشنهاد میکنید تنها یک رفرندام وجود دارد و تمام... و ملت برای همیشه
گرفتار آن رفراندم خواهند بود و تنها راه نجاتشان خلع شما و یا یکی از
فرزندان شما توسط انقلابی دیگر خواهد بود، همانطور که میدانید انقلاب جان
خیلی ها را خواهد گرفت. من نمیخواهم فرزندانم را در انقلاب دیگری از دست
بدهم. این مسئله برای ملت ما عادلانه نیست. چطور میتوانم قراردادی را امضاء
کنم که برای همیشه فرزندان، نوه ها و نتیجه هایم را گرفتار خواهد کرد؟
از
شما ضمانت خواستم اما این را سبک گرفتید و پاسخ روشنی به آن ندادید،
همانطوریکه گفتم، این اصلی ترین نگرانی من است و به شما اطمینان میدهم این
سئوالیست که اگر بخواهید ایده ی پادشاهی را به مردم بفروشید، مجبورید جوابی
برایش پیدا کنید. امروزه وقتی ما یک دستگاه تلویزیون میخریم برایش درخواست
ضمانت نامه میکنیم. چطور میتوانیم بدون درخواست ضمانت نامه؛ خودمان را در
چنین موقعیت آسیب پذیری که روی زندگی ما و نسل های پس از ما تاثیر میگذارد
قرار دهیم؟
ما
انقلاب کردیم و بدون هیچ ضمانتی قدرت را بدست عده ای اراذل و اوباش دادیم
که ادعا میکردند مردان خدا هستند. حال ببینید که چه شد! باید بار دیگر همان
اشتباه را تکرار کنیم؟ با توجه به اینکه هم پدر و هم پدر بزرگ شما به
اعتماد مردم خیانت کردند و مشروطیت را از دور خارج کردند؛ ترس آن وجود دارد
که شما هم چنین کاری کنید. این به خود شما بستگی دارد که پیش از اینکه از
ما درخواست کنید در بلند کردن این "میز" شما را یاری کنیم؛ ما را متقاعد
کنید که چنین اتفاقی نخواهد افتاد.
با بهترین احترامات
علی سینا
رضا پهلوی:
آقای دکتر علی سینا؛
در
یک پادشاهی مشروطه؛ در راس حکومت یک نخست وزیر انتخاب شده توسط انتخابات
وجود دارد. وقتی که وی در انجام وظایفش شکست خورد میتوانید به کس دیگری رای
دهید و این موضوع هیچ ربطی به شاه ندارد و این همان دموکراسی است که شما
به دنبالش میگردید. اما اگر نظر شما در مورد فرم حکومت در اقلیت باشد خوب
باید قبول کنید که نظر اکثریت ملاک است.
ضمانت
من وجدان و آبروی من است. ولی این وظیفه ی تک تک شهروندان ایرانی است که
چشمانشان را باز نگه دارند و اجازه ندهند هیچ گونه انحرافی صورت گیرد. و به
من اعتماد کنید، هیچ اتفاقی نمی افتد مگر اینکه مردم بخواهند. و دوباره
میگویم، شاه نیز در این مورد به اندازه ی رئیس جمهور می تواند آسیب پذیر
باشد. اگر ما بتوانیم به عنوان یک ملت؛ کثرت گرایی (پلورالیسم) و یا
دموکراسی را جایگزین "فرهنگ دیکتاتوری" خود بکنیم؛ این یک موفقیت و رستگاری
بزرگ خواهد بود. شما میدانید موضع من چیست. پس اجازه دهید من کار خودم را
بکنم و شما نیز کار خودتان را بکنید.
با احترام
رضا پهلوی
علی سینا:
آقای پهلوی عزیز؛
خیلی
سپاسگزارم که این مناظره را ادامه میدهید. فکر میکنم که همه ی ما می
توانیم از آن سود ببریم. همانطور که میدانید وقتی یک تولید کننده میخواهد
یک محصول را وارد بازار تجارت کند، بازار کار را تست میکند. شما میتوانید
به این گفتگو به عنوان یک امتحان نگاه کنید تا ببینید وقتی که ایران بزودی
آزاد شود (امیدوارم که بشود) و شما برای مبارزه ی انتخاباتی برای پادشاهی
به ایران رفتید؛ مردم چه پرسش هایی را از شما خواهند پرسید. پس از اصطلاح
کامپیوتری استفاده میکنم "آنچه میبینید همان است که بدست می آورید
(WYSWYG)". پرسش هایی که اینجا از شما پرسیده میشود همان پرسش هایی هستند
که در ایران از شما پرسیده خواهد شد. اگر بتوانید به همه پرسش های ما پاسخ
مناسب دهید، میتوانید تقریباً مطمئن باشید که در ایران نیز می توانید با
مردم رو در رو شوید.
شما نوشتید:
"در یک پادشاهی مشروطه؛ در راس حکومت یک نخست وزیر انتخاب شده توسط انتخابات وجود دارد."
در
این حالت میتوانید لطف کنید و بگوئید که اگر قرار نیست شما کاری انجام
دهید چرا ما باید شما را به عنوان شاه خود برگزینیم و چنین مقام و موقعیتی
را به شما بدهیم؟ کار شما دقیقاً چه خواهد بود؟
شما همچنین نوشتید:
"ضمانت من وجدان و آبروی من است"
البته
من شکی در وجدان و آبروی شما ندارم. ولی همانطور که گفتم انسانها تغییر
میکنند و قدرت عامل بزرگی برای تغییر کردن است و اغلب اوقات این تغییرات در
راه تعالی و بهبودی نیست. من نمیخواهم خدای نکرده بگویم که این اتفاق برای
شما خواهد افتاد ولی این موضوع به عنوان یک امکان بالاخره در پس ذهن ما
وجود دارد.
اما
همانگونه که میدانید امروزه روز خیلی محتاطانه نیست که آدم وارد قراردادی
که بر پایه ی وجدان و آبروی شخصی یک از طرفین بنا شده است، بشود. تمامی
قراردادهای تجاری حاوی مفادیست در مورد اینکه اختلافات چگونه باید حل شوند و
طرفین چکار باید بکنند. حتی پیمان ازدواج نیز بر اساس قوانین ازدواج و
گاهی هم توافق های پیش از ازدواج انجام میگیرد. تکیه بر وجدان و آبروی یکی
از طرفین قرارداد یعنی راه رفتن طرف دیگر بر روی یک یخ نازک و شکننده
(منظور این است که چنین قراردادی یک ریسک بد و خطرناک است). پدر شادروان
شما به قانون اساسی احترام نگذاشت و فکر کرد که بهتر از همه ی ایرانیان راه
و چاه را می شناسد. وی دولت مشروع دکتر مصدق را سرنگون کرد و او را به
زندان افکند. وی افشارطوس و تعداد زیاد دیگری از افراد شریف آنزمان را کشت.
پدر شما به مشروطیت احترام نگذاشت. پدربزرگتان نیز مشروطیت را نادیده
گرفت. آیا این سخن شما به این معنی است که پدر و پدربزرگ شما وجدان و آبرو
نداشتند؟
شما
از ما میخواهید که پادشاهی ملت ایران را به شما واگذار کنیم. ملتی که هیچ
چیز از دموکراسی نمی شناسند، ملتی که همچنان عادت به تملق گویی و بت سازی
دارند، ملتی که نمی دانند چطور بدون خشونت برای احقاق حقوق خود قیام کنند.
ملتی که هرگز یاد نگرفته اند برابر باشند و از نظر روانی هم هنوز از عصر
ارباب - رعیتی خارج نشده اند. این ملت شما را بالا و بالاتر میبرند و شما
را در چشم به هم زدنی تبدیل به یک دیکتاتور میکنند. در چنین شرایطی وجدان و
آبروی شما -که البته شکی در آن نیست- زیر چنین فشاری قرار خواهد گرفت و
مردم دیر یا زود تسلیم میشوند، همانگونه که تسلیم پدر و پدربزرگ شما شدند.
چیزی
که شما میخواهید این است که 70 میلیون ایرانی زندگی و آزادی خود را به دست
شمایی بسپارند که در لبه ی پرتگاه خطرناکی قدم میزنید.
شما همچنین گفتید:
" این وظیفه ی تک تک شهروندان ایرانی است که چشمانشان را باز نگه دارند و اجازه ندهند هیچ گونه انحرافی صورت گیرد."
چگونه؟
آیا شما اجازه میدهید که مردم از شما انتقاد کنند؟ آیا به رسانه ها اجازه
میدهید که آزادانه در مورد "انحرافات" شما بنویسند و شما عصبانی نشوید، حتی
اگر دروغ باشند؟ آزادی بیان به این معنی نیست که اجازه بدهیم دیگران چیزی
بگویند که "ما دوست داریم"؛ به این معنی است که آنها هر چیزی را که "خود
دوست دارند" بگویند. گاهی اوقات ممکن است آنها چیزهای غلط انداز و اشتباهی
بگویند؛ ولی شما نباید عصبی شوید و کنترل خود را از دست دهید. باید همیشه
اشتباهات و کج فهمی ها را با آرامش روشن و تصریح کنید. البته گفتنش آسانتر
از انجام دادنش است مثلاً در مورد مسئله "میلیاردها" که من به شما گفتم؛
شما نیز مانند من ناشکیبا به نگر می رسید. ولی به عنوان یک پادشاه دموکرات
شما زیر ذره بینی دائمی خواهید بود و بسیاری در مورد شما و کارهایتان دروغ
بافی خواهند کرد. مجلات زرد در مورد مسائل خانوادگی شما خواهند نوشت و
پاپاراتزی ها در مسائلی که بهشان مربوط نیست فضولی خواهند کرد. شما نمی
توانید جلوی آنها را بگیرید. تنها چاره ی شما شکایت کردن از آنها به خاطر
تهمت ها خواهد بود و این یعنی شما مجبورید بیگناهیتان را در حضور دادگاه
اثبات کنید. تا جایی که به حقوق شهروندی شما مربوط شود؛ شما حقوق بیشتری
نسبت به قاطبه ی مردم نخواهید داشت. این را قبول میکنید؟ این همان پادشاهی
است که در انگلیس، هلند، بلژیک و اسپانیا وجود دارد.
حالا
که شما از ما میخواهید به عنوان شهروندان ایران مراقب دموکراسی باشیم و
حواسمان باشد که شما از مسیر منحرف نشوید. شما مجبورید که افسارتان را به
دست ما دهید(من باب مجاز عرض کردم). مردم چگونه میتوانند شما را کنترل کنند
در حالی که قدرت در دستان شماست؟ اگر شما در راس ارتش باشید دستورات شما
لازم الاجرا خواهند بود. مردم اختیاری نخواهند داشت. اگر شما منحرف شوید و
کسانی را که از شما انتقاد میکنند بازداشت کنید، ما هیچ کاری از دستمان بر
نمی آید. مردم هیچ قدرتی نخواهند داشت. تمام قدرت در دستان شما خواهد بود.
شما می توانید پارلمان را منحل کنید، افراد مورد تائید خودتان را برای
انتخابات نخست وزیری نامزد کنید و دموکراسی را لگدمال کنید! شما قدرت ارتش
را پشت سر خود دارید و میتوانید خواسته های خودتان را بر ما تحمیل کنید.
کاری که پدرتان کرد. تصور کنید سرنوشت ملتی که دو انقلاب را پشت سر گذاشته و
هنوز هم انقلاب دیگری در راه دارد چه خواهد شد! شوخی می فرمائید (که
انتظار دارید ما شما را پادشاه خود کنیم)؟
تنها
راه "باز نگه داشتن چشمان ملت تا اجازه ندهند که هیچ گونه انحرافی رخ دهد"
اینست که اختیار ارتش را به دولت بدهید. این موضوع خیلی نامعمول نیست زیرا
همانطور که میدانید در اکثر کشورهایی که در آنها نظام حکومت مبتنی بر
پادشاهی پارلمانی است و شما آنها را ستایش میکنید، اختیار ارتش به دست نخست
وزیر است، نه شاه یا ملکه.
پرسشی که وجود دارد این است: آیا اجازه میدهید کنترل ارتش به دست دولتی باشد که از طریق مردم انتخاب میشود؟
با سپاس
علی سینا
رضا پهلوی:
آقای سینای عزیز؛
شما
پرسش های زیادی پرسیده اید و من واقعاً وقت کافی برای جواب دادن به همه
پرسش های شما ندارم. فکر میکنم که بهتر باشد جلسه ای ترتیب داده شود تا
حضوراً در این مورد صحبت کنیم. یا حداقل شما تمام پرسش های خود را توسط
نماینده ای برایم بفرستید و من به تمام آنها جواب خواهم داد و وی میتواند
آنها را به بقیه منتقل کند. همچنان ترجیح میدهم که با همدیگر ملاقاتی داشته
باشیم.
با احترام
رضا پهلوی
برگردان آرش بیخدا
با سپاس فراوان از یسنا بیخدا و ف. علا بخاطر ویرایش.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر