نگارنده (گان):پارمیس سعدی
مطابق نصح صريح تازينامه هدف از خلقت انسان چيزي به جز پرستش الله نيست. الله مطابق تازينامه از آفرينش موجودات تنها يك هدف دارد آن هم اينكه پرستيده شود. سوالي كه در اينجا بوجود مي آيد اين است كه اگر هدف غايي خلقت اين است چرا الله مخلوقات خود را طوري خلق نكرد كه به طور غير ارادي در اين هدف گام بردارند. آيا نياز به پيامبري براي تبيين اين امر تحقير خدا نيست. آيا الله بايد به زور پيامبرانش مردم را به پرستش خود آشنا كند. در اين ميان انسانها وسيله اي هستند كه الله توسط آنها مي تواند اين نياز خود را ارضا كند. از طرفي اگر نيك نظر كنيم وحي با عدالت الله ناسازگار است چرا الله بايد بين مخلوقات خود فرق بگذارد و تنها با عده معدودي از طريق وحي ارتباط برقرار كند و بقيه از اين نظر محروم باشند. آيا الله نمي توانست با قدرت خود همه مردم را هدايت كند تا بهتر به هدف خود نايل شود؟ الله قادر نيست خودش را آنطور كه بايد و شايد به مردم معرفي كند اما گناه شرك را تنها گناه نابخشودني ناميده است. اين چه خدايي است كه به پرستش محتاج است و تاب تحمل رقيب هم ندارد. دزدي ? قتل? تجاوز به حقوق ديگران همه بخشيده خواهد شد. اما شرك بخشيده نخواهد شد.
كساني كه مدعيند وحي بر آنها نازل شده است گفته اند كه تنها راه ارتباط شما با الله ما هستيم .در صورتي كه پذيرفتن اين ادعا به مانند اين است كه خدا را يك مقام تشريفاتي بدانيم كه پيامبر همانند وزير او عمل مي كند. اما چون الله نا ديدني است كسي مدعي ارتباط با اوست جنبه تقدس پيدا مي كند. او همه كاره است. دستور جهاد مي دهد. دستور كشتن مردم اهل كتاب مي دهد. دستور كشتن مشركين ميدهد و به قولي از طرف الله در زمين فرمانروايي ميكند. اما بعضي اوقات بعضي از پيامبران نظير محمد و موسي مقام خود را از خدا بالاتر مي برند. مثلا در تازينامه مي خوانيم كه الله و فرشتگانش بر محمد درود مي فرستند. تو هم بر محمد و درود بفرست يا در تورات مي خوانيم كه وقتي قوم موسي گوساله طلا را پرستيدند الله خواست آنها را عذاب كند اما موسي از او خواست كه از عذاب درگذرد و الله نيز پذيرفت يعني در اينجا موسي به خدا امر مي كند و خدا هم فرمانبرداري مي كند.
آنچه در اينجا به خوبي روشن مي شود اين است كه حس قدرت طلبي در پيامبران آنقدر قوي بوده است كه فرمانروايي بر ملل را نه تنها در زمان خويش مي خواستند بلكه مي خواستند پس از مرگ نيز بر شيوه زندگي مردم تاثير بگذارند و اين امر ميسر نبود به جز اينكه ادعاي پيامبري كنند تا بتوانند از پس قرون نيز بر مردم حكمراني كنند. آنها بتها را در هم شكستند تا بتي بزرگتر به نام خود را بر جاي آن بنشاند. چون مطابق وحي الله يك مقام تشريفاتي است . براي مثال الله دستور قتل كافران را مي دهد خودش نمي تواند كافران را نابود كند. بايد سپاه پيامبر به ياري او شتافته تا بتواند قانون الله را پياده كند.
نكته ديگري كه در اينجا مبهم است كه الله فقط كتاب تازينامه را از تحريف مصون داشت. مگر كتب يهود و مسيحيان گفتار خود او نبودند. چرا از آن كتب حفاظت نكرد كه احتياجي به بازگويي نباشد. وقتي به فرآيند تحولات ديني مي نگريم به خوبي در مي يابيم كه پديده يكتا پرستي بيش از آنكه خيري براي بشريت داشته باشد بلاي بشريت بوده است چرا كه زماني كه مردم به بتهاي گوناگون اعتقاد داشتند مجبور بودند بتهاي ديگران را بپذيرند چون هر بت مظهر يكي از رازهاي كشف نشده طبيعت بود. براي مثال يكي مسثول طوفان ديگري سيل و ديگري مرگ و ..... در چنين جامعه اي مردم ناخواسته مجبور بودند اعتقاد قبيله هاي ديگر را بپذيرند. همانطور كه در كعبه بتهاي گوناگون بود و مردم از شهرهاي مختلف براي عبادت بتهاي خود به مكه مي آمدند. اما زمانيكه يكتا پرستي مطرح شد يك الله جاي همه بتها را گرفت در نتيجه پرستش بتهاي ديگر منع شد و شكلي از ديكتاتوري بر اعتقاد مردم سايه انداخت. در حقيقت پيامبري كه بر عليه بتها طغيان كرد مي خواست خود را جاي آن بتها بنشاند. چرا كه اگر دين براي بهبود زندگي مردم است .آيا پذيرفتني نيست كه آنها را بكشي و آرامش آنها را بهم بزني كه بگويند الله يكي است. آيا برداشتن بتها و جايگزين كردن اللهي ناديدني ساختن يك بت ناديدني نيست؟ در اينجا دموكراسي كه با چندگانه پرستي بر جامعه حاكم بود جاي خود را به ديكتاتوري توحيد مي دهد كه آن را توحيد هم نمي توان خواند. چون پيامبر جاي الله است. چون كه الله ناديدني است پيامبر تجسم آن خداي ناديدني مي شود. همانطور كه مي دانيد در پندار شيعيان مسئله اي به نام شفاعت وجود دارد. با باور مسئله شفاعت پيامبر را بالاتر از خدا برده ايم چرا كه الله با سفارش پيامبر نظر خود را تغيير مي دهد. خودتان قضاوت كنيد آيا پيامبران بت شكن بوده اند يا بت ساز.
آيا تعداد افراد معتقد به يك دكترين نشانگر حقانيت آن دكترين است؟
عده اي مي گويند يك ميليارد مسلمان در جهان وجود دارد . بي دينان نمي توانند بگويند كه از يك ميليارد مسلمان بيشتر مي فهمند. بعضي ديگر سوال مي كنند چرا حافظ و سعدي مسلمان بودند. در جواب اينگونه افراد بايد بگويم: كشور هند به تنهايي بيش از يك ميليارد جمعيت دارد . كه اكثر آنها هندو هستند. باضافه ۴ ميليارد مردم ديگر كه ديني به جز اسلام دارند. مطابق تعبير اين افراد هندو ها كه بت پرستي مي كنند چون تعدادشان بيشتر از بي دينان هست كار درستي مي كنند و۴ ميليارد انسان ديگر كه اسلام را نپذيرفته اند همه بر حق هستند چون تعدادشان از مسلمانان بيشتر است. آيا مسلمان بودن سعدي و حافظ دليل بر حق بودن اسلام است. آيا شاعر بودن ربطي به خردگرا بودن دارد؟ اگر اين ادعاي آنها صحيح است بنا بر اين آنها بايد بر اخلاقي بودن هم جنس گرايي صحه بگذارند. چرا كه سعدي در باب پنجم گلستان سعدي حكايت دهم آشكارا از ميل خود به جواني نيكو صورت سخن رانده و با وقاحت مي گويد كه وقتي اثرات بلوغ در او ظاهر شد او را از خود رانده است. اين شعر بيانگر حالات روحي اوست:
اين ايام دولت نكوئي بسر آيد
گر دست به جان داشتمي همچو تو بر ريش
نگذاشتمي تا به قيامت به سر آيد
سوال كردم و گفتم جمال روي تو را
چه شد كه مورچه بر گرد ماه جوشيده است
جواب داد ندانم چه بود رويم را
مگر به ماتم حسنم سيه پوشيده است
در صورتي كه در تازينامه هم جنس گرايي را در اين دنيا منع كرده است (اما در بهشت وعده پسران زيبا رو كه هميشه جوان مي مانند و با كوزه هاي شراب از مومنان پذيرايي مي كنند داده شده است. بر خلاف اينكه بعضي فكر مي كنند غلمان براي زنان است. اما ضمايري كه در تازينامه به كار برده شده همه مذكر مي باشد)
خوب اگر سعدي و حافظ را معيار بر حق بودن چيزي قرار مي دهيد بايد بر اينگونه اميال آنها نيز صحه بگذاريد.
يا اگر شاعري معيار درست انديشيدن است چرا اشعار خيام را در نظر نمي گيريد اشعاري از اين قبيل:
مي خوردن و شاد بودن آيين من است
فارغ بودن ز كفر و دين دين من است
گفتم به عروس دهر كابين تو چيست
گفتا دل خرم تو كابين من است
گويند كه فردوس برين خواهد بود
آنجا مي ناب و انگبين خواهد بود
گر ما مي و معشوق گزيديم چه باك
چون عاقبت كار همين خواهد بود
گويند بهشت با خور خوش است
من مي گويم كه با آب انگور خوش است
اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار
كه آواز دهل شنيدن از دور خوش است
اشعاري از اين قبيل در ديوان خيام فراوانند. اگر شاعري ملاك راست يا درست است چرا اين اشعار را ملاك خود قرار نمي دهيد يا چرا گفتار بزرگاني چون زكرياي رازي را كه وحي و معجزه را نفي ميكرد ملاك خود قرار نمي دهيد. از آن گذشته حتي دانشمند بودن در يك زمينه دليل درست انديشيدن نيست. چرا كه باورهاي ديني كه به صورت ايمان در آمده است همچون پوسته اي اطراف انديشه را فرا مي گيرد و شخص هر گونه انديشه اي را كه با باورهاي خود در تضاد ببيند انكار مي كند. چون گاهي تغيير جزئي در يك باور منجر به بهم ريختن جهان بيني شخص مي شود. تقبل اينكه چيزي را سالها به اشتباه پذيرفته آنچنان راحت نيست در اينگونه موارد فرقي بين يك انسان عادي و يك دانشمند نيست.
بنا براين براي پذيرفتن يك مطلب بهتر است قبل از اينكه ببينيم ديگران در اين مورد چگونه انديشده اند بايد ببينيم آن موضوع چقدر با منطق خودمان سازگار است. ديگر اينكه شجاعت پذيرفتن حقايق را در مواردي كه موضوعي با باورهاي ما در تضاد هست در خود تقويت كنيم.
پارميس سعدي
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر