از حضرت رسول منقول است که هر که پاره نانی بیابد و بردارد بخورد یک حسنه از برای او باشد، و هر که پاره نانی در میان جای کثیفی یا نجسی بیابد پس بشوید آن را و بردارد برای او هفتاد حسنه بوده باشد.
در حدیث معتبر دیگر منقول است که حضرت رسول روزی به خانه عایشه آمدند و پاره نانی دیدند که بر زمین افتاده است، برداشتند و تناول فرمودند و گفتند: ای عایشه! گرامی دار نعمت های خدا را برخود، که نعمت خدا از جماعتی که گریخت دیگر به سوی ایشان باز نمیگردد.
از عبدالله ارجائی منقول است که گفت: در خدمت حضرت صادق بودم، دیدم که بعد از طعام میگردد و آنچه بر زمین افتاده بر میدارد حتی کنجد و امثال آن را. گفتم: فدای تو شوم، اینها را هم بر یچینند؟ فرمود که اینها روزی توست، مگذار از برای دیگری، که اینها شفایند از همه دردی.
در حدیث دیگر منقول است که خوردن آن فقر را برطرف میکند از خورنده آن و فرزندان و فرزندان فرزندان او تا فرزند هفتم. در روایت دیگر: هر که بخورد، خدا نگاهدارد او را از دیوانگی و خوره و پیسی و زردآب و حماقت.
حلیه المقتین، علامه مجلسی، باب آداب زفاف و مجامعت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر